Ποιοι και πως κυβερνούν σήμερα την Ελλάδα;

- Αν ξεκινήσουμε από τα εύκολα, θα απαντήσουμε, η κυβέρνηση σε συνεργασία με τους εταίρους της ΕΕ.

-Αν όμως αναλογιστούμε ότι στην ΕΕ δεν υπάρχουν κυβερνητικά όργανα και ότι το euro group είναι ένα άτυπο όργανο, τότε το πράγμα μπερδεύεται. Και μπερδεύεται γιατί σήμερα στην Ελλάδα, τα επίσημα αιρετά θεσμικά όργανα λειτουργούν υπό κηδεμονία και έλεγχο.

-Η κυβέρνηση επαναλαμβάνει συνεχώς ότι τελεί σε καθεστώς αναγκαστικής λειτουργίας για την εφαρμογή του προγράμματος που υπέγραψε τον Ιούλιο του 2015. Ωστόσο το ίδιο έκαναν και όλες οι προηγούμενες μνημονιακές κυβερνήσεις με αποτέλεσμα η μόνη πραγματικότητα για τη χώρα να είναι η εφαρμογή των μνημονίων, εν μέσω συνεχών κυβερνητικών αλλαγών.

Πως όμως εξασφαλίζεται η εφαρμογή των Μνημονιακών Προγραμμάτων, ενώ δεν υπάρχει υπουργός που να έχει μείνει πάνω από δύο χρόνια στη θέση του, από το 2010 μέχρι σήμερα;

-Η απάντηση, δίνει για πρώτη φορά μια νέα διάσταση σε αυτό που ονομάστηκε «αστική κοινοβουλευτική δημοκρατία», για την υπεράσπιση της οποίας έχουν δοθεί ιστορικές μάχες μέχρι σήμερα. Η απάντηση λοιπόν είναι, ότι στην Ελλάδα των Μνημονιακών Προγραμμάτων, έχει στηθεί ένας παράλ/λος μηχανισμός δοτών οργάνων, ο οποίος υποκαθιστά το Κοινοβούλιο και θέτει την Κυβέρνηση σε ρόλο Διεκπεραιωτή.

-Δεν είναι θέμα του παρόντος σημειώματος να πούμε και εμείς, για άλλη μια φορά, γιατί το αποδέχεται αυτό η πολιτική υπαλληλία της χώρας. Έχει απαντηθεί πολλαπλώς και επαρκώς σε όλες τις εκδοχές. Επιδίωξη του παρόντος είναι να τεθεί στη συζήτησή μας, το ζήτημα του πολιτικού συστήματος της αστικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, για να μπορέσουμε να συζητήσουμε και το θέμα της κυβερνητικής εξουσίας από τη σκοπιά των δυνάμεων της εργασίας στις παρούσες συνθήκες.

-Ασφαλώς και η Α. Κ. Δημοκρατία έχει όρια, όπως όλα. Πρόσφερε πολλά, αναδεικνύοντας την αναγκαιότητα της αντιπολίτευσης, δηλ. της διαφορετικής γνώμης και αναγνωρίζοντας τα δικαιώματα της μειοψηφίας. Το Κεφάλαιο υπερασπίστηκε αυτό το πολιτικό σύστημα ως μορφή, αλλά και ως επίφαση όταν ήταν αναγκαίο, πχ. μια Χούντα. Το ζήτημα που έχει προκύψει όμως είναι, ότι η νέα μορφή δράσης του Κεφαλαίου, στη σφαίρα της κυκλοφορίας του χρήματος, καθιστά περιττό το σύστημα των αιρετών θεσμικών οργάνων του πολιτικού συστήματος. Αυτά θεωρούνται πλέον χρονοβόρα, κοστοβόρα και κυρίως ασταθή. Ενώ χρειάζεται απόλυτη ακρίβεια και ταχύτητα, αφού με το πάτημα ενός πλήκτρου, δηλ. σε χρόνο dt, μπορούν να διακινηθούν τεράστιες ποσότητες χρήματος. Τα θεσμικά-αιρετά όργανα, χρησιμεύουν μόνο σε ένα πράγμα: -να περνάνε νόμους και να εφαρμόζουν τα απαιτούμενα μέτρα, με τους λιγότερους κοινωνικούς κραδασμούς. Σε αυτό το έργο κρίνεται η αξία των «αιρετών».

-Ζώντας λοιπόν τη λεγόμενη «ελληνική εμπειρία», διαπιστώνουμε ότι η πραγματική διακυβέρνηση της χώρας γίνεται με τα εξής παράλληλα όργανα:

1. Διοικητής ΤτΕ.

-Ο συγκεκριμένος θεσμός, με ένα ολόκληρο μηχανισμό μέσα στην ΤτΕ, μηχανισμό που αποτελείται από υπαλλήλους του ελληνικού κράτους, βρίσκεται σε απευθείας σύνδεση με αντίστοιχα πρόσωπα και μηχανισμούς της ΕΕ, μέσω των οποίων  υπερίπταται ανεξέλεγκτος, κάθε αιρετού θεσμού του πολιτικού συστήματος.

2.  Γενική Γραμματεία Δημοσίων Εσόδων.

Πρόκειται για το πορτοφόλι του κράτους και ζήσαμε όλοι το θρίλερ της αντικατάστασης της επικεφαλής, αφού έγινε φανερό, ότι η επιλογή των προσώπων για το συγκεκριμένο όργανο με κανένα τρόπο δεν είναι αρμοδιότητα του αιρετού θεσμού που λέγεται Κοινοβούλιο, ενώ δεν είναι καν αρμοδιότητα μόνο της κυβέρνησης.

3. ΕΛΣΤΑΤ

-Όλες οι αξιολογήσεις για την πορεία της εφαρμογής του προγράμματος στη χώρα, γίνονται με βάση δείκτες της Ελληνικής Στατιστικής Εταιρείας στην οποία η «μάχη» δόθηκε εγκαίρως από τους δανειστές, που μαγείρεψαν πριν πεινάσουν.

4. ΤΑΙΠΕΔ

-Εδώ έχουμε συγκεντρωμένη όλη τη Δημόσια Περιουσία της χώρας. Ένα ταμείο, με καθεστώς ΝΠΙΔ, έχει το δικαίωμα να πουλήσει τα πάντα.

5. ΤΧΣ

-Το ταμείο αυτό, που επίσης λειτουργεί σε καθεστώς ιδιωτικού δικαίου, έχει την ευθύνη να περιφρουρεί τις απαιτήσεις των δανειστών.

Πως αντιμετωπίζεται όμως αυτή η νέα κατάσταση;

-Αν από το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, κοινός τόπος των Αριστερών και Κομμουνιστικών δυνάμεων ανά τον κόσμο, ήταν η συμμετοχή στα θεσμικά όργανα της αστικής δημοκρατίας, σήμερα πόσο αποδοτική μπορεί να είναι αυτή η συμμετοχή, όταν το ίδιο το πολιτικό σύστημα αναιρεί τις αρμοδιότητες των αιρετών θεσμικών οργάνων;

-Η απάντηση έχει πολύ μεγάλη σημασία αυτή τη στιγμή, για τις αριστερές δυνάμεις της χώρας.

Οι απόψεις που προσεγγίζουν το ζήτημα χωρίζονται σε δύο βασικές κατηγορίες.

-Η πρώτη είναι αυτή που εκτιμά ότι η κατάσταση που έχει δημιουργηθεί στη χώρα είναι έκτακτη και παροδική, και άρα ως κύριο στόχο αναγνωρίζει την όσο το δυνατό ισχυρότερη κοινοβουλευτική και εν γένει θεσμική εκπροσώπηση.

-Η δεύτερη, με την οποία και συντάσσομαι, είναι αυτή που εκτιμά ότι η κατάσταση στη χώρα μας αποτελεί την αναγκαία προσαρμογή, που επιχειρείται εδώ και 25 χρόνια τουλάχιστον, έτσι ώστε η Ελλάδα να ταυτιστεί με σταθερότητα που δεν θα μπορεί να απειληθεί σοβαρά, με το ρόλο που της επιφυλάσσουν τα ιμπεριαλιστικά κέντρα των ΗΠΑ και της ΕΕ, για τα σχέδιά τους στην Εγγύς και Μέση Ανατολή, όπου η Ελλάδα αποτελεί τη φυσική πύλη. Σχέδια πολλών χρόνων, που εμπόδιζε την υλοποίησή τους η ύπαρξη της Σοβιετικής Ένωσης.

-Η εκτίμηση αυτή οδηγεί σε άλλη γραμμή πλεύσης. Βάζει σε δεύτερη μοίρα το ζήτημα της θεσμικής εκπροσώπησης και αναδεικνύει σε πρώτο και με διαφορά, το ζήτημα της οργάνωσης των ταξικών δυνάμεων που έχουν τον ιστορικό ρόλο της κοινωνικής επανάστασης.

Όλα τα τρέχοντα ζητήματα που μας απασχολούν, από τα πιο μικρά έως τα πιο μεγάλα, όπως η σαφής θέση απέναντι στην ΕΕ, έχουν να κάνουν με αυτή τη βασική επιλογή.

-Είναι λογικό αυτή η συζήτηση να αναπτύσσεται σε όλες τις ομάδες της Αριστεράς, σε όλες τις οργανώσεις που έχουν έναν διαφορετικό στρατηγικό σκοπό από αυτόν του αιώνιου καπιταλισμού. Και η χειρότερη συνδρομή που έχει να προσφέρει κανείς αυτή την ώρα, είναι η απόρριψη της προσπάθειας να συζητηθούν οι νέες συνθήκες για τη δράση των αριστερών και κομμουνιστικών δυνάμεων που υπάρχουν στη χώρα μας και είναι πολλές.

Φλώρα Νικολιδάκη