Η Τάλα και η Νίνα,
Χρειάστηκαν αρκετές μέρες για να τακτοποιήσω μέσα μου την πληροφορία για την Τάλα.
Μου έφερε στο μυαλό μια ιστορία που θα ήθελα να ξεχάσω και που την έζησα στο πλάι μιας φίλης. Ξέρετε, ένα μεγάλο κεφάλαιο στην υπόθεση της μετανάστευσης είναι τα παιδιά. Τα τελευταία 4 χρόνια στο ίδιο κεφάλαιο εντάχθηκαν και πολλά παιδιά με ελληνική ιθαγένεια.
Όπως η Τάλα, η Νίνα ήρθε στην Ελλάδα με τα πόδια. Κοιμόταν στα χωράφια, έτρωγε καρπούς από τα δέντρα και τα αμπέλια, και το ψωμί που έκλεβε ο πατέρας της. (Γι'αυτό να αφήνετε κανένα τρόφιμο στα εξοχικά σας).
Η Νίνα πέρασε μέσα από την κόλαση μέχρι που βρέθηκε μια γιατρός που εκπλήρωσε την ιδιότητα του ανθρώπου. Το παιδί μπήκε σε ένα ίδρυμα, υιοθετήθηκε από ελληνική οικογένεια και κέρδισε το εισιτήριο για τη ζωή. Οι γονείς της μου λένε, όταν συναντιόμαστε, ότι πρόκειται για εξαιρετικό πλάσμα με σπάνιο ψυχισμό. Το μόνο ότι δεν δέχεται να περπατάει. Βλέπετε παιδάκι 5 ετών περπάτησε για όλη του τη ζωή.
-Όταν άκουσα για την Τάλα, ήξερα με κάθε λεπτομέρεια τι θα συμβεί. Το παιδί πρέπει να πάει στο Πίκπα ή τα χωριά SOS. Για να γίνει αυτό πρέπει να ξεπεραστεί ένας γολγοθάς ανόητων εμποδίων και γραφειοκρατικών διαδικασιών. Η Τάλα δεν πρέπει να μείνει πάνω από 6 μήνες στο ίδρυμα. Τα παιδιά ιδρυματοποιούνται εύκολα, και μετά προσαρμόζονται δύσκολα. Γι'αυτό τα ιδρύματα συνεργάζονται με διάφορους πραγματικούς ανθρώπους, που βρίσκουν το κουράγιο, τα χρήματα και το χρόνο, να τα επισκέπτονται, να τα πηγαίνουν βόλτα, σινεμά θέατρο και διακοπές. (Σκεφτείτε, να υπάρχει πολιτική και πολιτικός, που κόβει κονδύλια από αυτά τα ιδρύματα. Σε μια άλλη κοινωνία θα φυλακίζεται).
-Η πρέπει λοιπόν, να βρεθεί η οικογένεια στη Συρία, ή πρέπει να την αναλάβουμε εμείς εδώ στην Ελλάδα. Να λοιπόν που υπάρχουν και τέτοια καθήκοντα. Καθήκοντα που χρειάζονται χρήματα και πολιτική βούληση και ανθρώπους που μπορούν να θεωρούν δικό τους θέμα την υπόθεση του κάθε παιδιού στη θέση της Τάλα και της Νίνα.
-Ο απερχόμενος πρωθυπουργός όμως, ο κ. Σαμαράς, απευθυνόμενος σε ότι πιο μαύρο υπάρχει στη ψυχή των ανθρώπων, πήγε και φωτογραφήθηκε δίπλα στο φράγμα που έστησε ο σοσιαλιστής κ. Παπουτσής, για να έχουμε πολλές Τάλες και πολλές Νίνες. Στην από μέσα μεριά όμως του φράχτη. Οχι στο δικό μας έδαφος. Το λέει και η συνθήκη του Δουβλίνου άλλωστε. Οι άνθρωποι την ευρωπαϊκή νομοθεσία εφαρμόζουν. Εθελοντές υπάλ/λοι του ευρωπαϊκού κοινοβουλίου, της τρόικα, και οποιουδήποτε ξένου με εξουσία. Βασική αρχή της γραφειοκρατίας και του αυταρχισμού, είναι να προσκυνάς τον ξένο όταν έχει δύναμη και να ξερνάς όλη σου τη χολή πάνω στον αδύναμο ξένο.
-Επειδή πάνω-κάτω, κάπως έτσι αντιλαμβάνεται και ο Σύριζα το ζήτημα, σκέφτομαι μήπως το ζήτημα των παιδιών πρέπει να το δούμε ξεχωριστά. Οχι ξεχωριστά από τους γονείς, αλλά σύμφωνα με την ιδιαιτερότητα που έχει.
-Ούτως ή άλλως, δεν υπάρχει πια άνθρωπος σ'αυτή τη χώρα, είτε μετανάστης, είτε πρόσφυγας, είτε ιθαγενής, που δεν λαχταράει κάτι πολύ συγκεκριμένο από το αποτέλεσμα των εκλογών στις 25 Γενάρη. Ας δούμε και τα παιδιά αυτά, δεν πρόκειται με τίποτα να βγούμε χαμένοι. Και σαν άνθρωποι, και σαν κοινωνία.
Φλώρα Νικολιδάκη.
-
-
Χρειάστηκαν αρκετές μέρες για να τακτοποιήσω μέσα μου την πληροφορία για την Τάλα.
Μου έφερε στο μυαλό μια ιστορία που θα ήθελα να ξεχάσω και που την έζησα στο πλάι μιας φίλης. Ξέρετε, ένα μεγάλο κεφάλαιο στην υπόθεση της μετανάστευσης είναι τα παιδιά. Τα τελευταία 4 χρόνια στο ίδιο κεφάλαιο εντάχθηκαν και πολλά παιδιά με ελληνική ιθαγένεια.
Όπως η Τάλα, η Νίνα ήρθε στην Ελλάδα με τα πόδια. Κοιμόταν στα χωράφια, έτρωγε καρπούς από τα δέντρα και τα αμπέλια, και το ψωμί που έκλεβε ο πατέρας της. (Γι'αυτό να αφήνετε κανένα τρόφιμο στα εξοχικά σας).
Η Νίνα πέρασε μέσα από την κόλαση μέχρι που βρέθηκε μια γιατρός που εκπλήρωσε την ιδιότητα του ανθρώπου. Το παιδί μπήκε σε ένα ίδρυμα, υιοθετήθηκε από ελληνική οικογένεια και κέρδισε το εισιτήριο για τη ζωή. Οι γονείς της μου λένε, όταν συναντιόμαστε, ότι πρόκειται για εξαιρετικό πλάσμα με σπάνιο ψυχισμό. Το μόνο ότι δεν δέχεται να περπατάει. Βλέπετε παιδάκι 5 ετών περπάτησε για όλη του τη ζωή.
-Όταν άκουσα για την Τάλα, ήξερα με κάθε λεπτομέρεια τι θα συμβεί. Το παιδί πρέπει να πάει στο Πίκπα ή τα χωριά SOS. Για να γίνει αυτό πρέπει να ξεπεραστεί ένας γολγοθάς ανόητων εμποδίων και γραφειοκρατικών διαδικασιών. Η Τάλα δεν πρέπει να μείνει πάνω από 6 μήνες στο ίδρυμα. Τα παιδιά ιδρυματοποιούνται εύκολα, και μετά προσαρμόζονται δύσκολα. Γι'αυτό τα ιδρύματα συνεργάζονται με διάφορους πραγματικούς ανθρώπους, που βρίσκουν το κουράγιο, τα χρήματα και το χρόνο, να τα επισκέπτονται, να τα πηγαίνουν βόλτα, σινεμά θέατρο και διακοπές. (Σκεφτείτε, να υπάρχει πολιτική και πολιτικός, που κόβει κονδύλια από αυτά τα ιδρύματα. Σε μια άλλη κοινωνία θα φυλακίζεται).
-Η πρέπει λοιπόν, να βρεθεί η οικογένεια στη Συρία, ή πρέπει να την αναλάβουμε εμείς εδώ στην Ελλάδα. Να λοιπόν που υπάρχουν και τέτοια καθήκοντα. Καθήκοντα που χρειάζονται χρήματα και πολιτική βούληση και ανθρώπους που μπορούν να θεωρούν δικό τους θέμα την υπόθεση του κάθε παιδιού στη θέση της Τάλα και της Νίνα.
-Ο απερχόμενος πρωθυπουργός όμως, ο κ. Σαμαράς, απευθυνόμενος σε ότι πιο μαύρο υπάρχει στη ψυχή των ανθρώπων, πήγε και φωτογραφήθηκε δίπλα στο φράγμα που έστησε ο σοσιαλιστής κ. Παπουτσής, για να έχουμε πολλές Τάλες και πολλές Νίνες. Στην από μέσα μεριά όμως του φράχτη. Οχι στο δικό μας έδαφος. Το λέει και η συνθήκη του Δουβλίνου άλλωστε. Οι άνθρωποι την ευρωπαϊκή νομοθεσία εφαρμόζουν. Εθελοντές υπάλ/λοι του ευρωπαϊκού κοινοβουλίου, της τρόικα, και οποιουδήποτε ξένου με εξουσία. Βασική αρχή της γραφειοκρατίας και του αυταρχισμού, είναι να προσκυνάς τον ξένο όταν έχει δύναμη και να ξερνάς όλη σου τη χολή πάνω στον αδύναμο ξένο.
-Επειδή πάνω-κάτω, κάπως έτσι αντιλαμβάνεται και ο Σύριζα το ζήτημα, σκέφτομαι μήπως το ζήτημα των παιδιών πρέπει να το δούμε ξεχωριστά. Οχι ξεχωριστά από τους γονείς, αλλά σύμφωνα με την ιδιαιτερότητα που έχει.
-Ούτως ή άλλως, δεν υπάρχει πια άνθρωπος σ'αυτή τη χώρα, είτε μετανάστης, είτε πρόσφυγας, είτε ιθαγενής, που δεν λαχταράει κάτι πολύ συγκεκριμένο από το αποτέλεσμα των εκλογών στις 25 Γενάρη. Ας δούμε και τα παιδιά αυτά, δεν πρόκειται με τίποτα να βγούμε χαμένοι. Και σαν άνθρωποι, και σαν κοινωνία.
Φλώρα Νικολιδάκη.
-
-
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου