-Τα γεγονότα στη συνεδρίαση της Περιφέρειας Αττικής για τον Προυπολογισμό του 2016, ξεπέρασαν κάθε πρόβλεψη, υμών των παροικούντων.
Θα τα εκθέσω, έτσι ώστε να αναπτυχθεί η αναγκαία συζήτηση, για ένα θέμα που αφορά τη ζωή 4.000.000 εκ. ανθρώπων που κατοικούν στο νομό Αττικής. Θα τα εκθέσω, γιατί αφορούν όλους και όλες που αγωνιούν για το μέλλον των εργαζομένων σ'αυτό τον τόπο, ένα μέλλον που έχει άμεση σχέση με ένα μεγάλο ζήτημα Δημοκρατίας:

-Οτι κανείς δεν έχει το δικαίωμα, να φτιάχνει σχέδια, στα οποία περιλαμβάνεται ο λαός, ή το "πολιτικό κεφάλαιο" (όπως αρέσκονται μερικοί να λένε), χωρίς αυτά τα σχέδια να περνούν από δημόσιες συζητήσεις.

-Τα γεγονότα:

Ο κ. Καραμάνος, αντιπεριφερειάρχης οικονομικών, εισηγήθηκε τον προυπολογισμό του 2016, πακέτο με τα εκτελεστέα έργα.
-Πήραν το λόγο οι επικεφαλείς των παρατάξεων της μειοψηφίας και πολλοί περιφερειακοί σύμβουλοι.
-Από την διοικούσα παράταξη, δηλ. τη Δύναμη Ζωής το λόγο πήραν σε επίπεδο κύριων παρεμβάσεων 3 στελέχη της ΛΑΕ: 
-ο αντιπεριφερειάρχης Πειραιά, Γ. Γαβρίλης, η αντιπεριφερειάρχης κοινωνικής πολιτικής Κ. Θανοπούλου, και ο αντιπεριφερειάρχης πληροφορικής και αντιπρόεδρος του Περιφερειακού Ταμείου Ανάπτυξης, Π. Αθανασιάδης.
-Και οι τρεις ομιλητές, υπερασπίστηκαν με υπερβάλλοντα ζήλο τον προυπολογισμό και τον ψήφισαν, όπως ψήφισαν και τα εκτελεστέα έργα. Αυτό αξίζει να αναφερθεί γιατί επιχειρήθηκε και ένα είδος κριτικής για το ποσό των 20.000.000 εκ. ευρώ προς τη Δικέφαλος ΑΕ, όπου ως γνωστό μεγαλομέτοχος είναι ο κ. Μελισσανίδης, όπως και ένας ψίθυρος κριτικής για το Γραμματικό, όπου "το έργο μπορεί να λέγεται ΧΥΤΑ στο πρόγραμμα, αλλά θα γίνει ΧΥΤΥ" (να ενημερώσουμε την κ. Θανοπούλου που το είπε, ότι μπορεί η ίδια να αγνοεί τη σχέση του τίτλου του έργου με το είδος του έργου, αλλά οι υπόλοιποι τη γνωρίζουν: και η αποκεντρωμένη διοίκηση, και η Ε. Επιτροπή και η επιτροπή κατοίκων Γραμματικού).
-Ωστόσο, όπως ανέφερα και οι τρεις εισηγητές, ψήφισαν και τον προυπολογισμό και το σύνολο των εκτελεστέων έργων.
-Το λόγο όμως πήρε και ένας τέταρτος περιφερειακός σύμβουλος και μέλος τη οικονομικής επιτροπής, ο κ. Δημάκος, κι αυτός από το χώρο της ΛΑΕ, ο οποίος ζήτησε από τους περιφερειακούς συμβούλους που δηλώσαμε ότι καταψηφίζουμε τον προυπολογισμό, να παραιτηθούμε και να παραδώσουμε τις έδρες μας.
-Παρακολουθούσα τα τεκταινόμενα και αναρωτιόμουν πότε άλλαξε το σκηνικό. Πως συμβαίνει να υποστηρίζεται η πρόταση του προυπολογισμού κυρίως από στελέχη της ΛΑΕ; Ο αντιπεριφερειάρχης οικονομικών, στενός συνεργάτης της κ. Δούρου, ούτε εισηγητική έκθεση δεν είχε, πράγμα που επεσήμαναν διάφοροι περιφερειακοί σύμβουλοι. Η πρόταση του προυπολογισμού, όπως επισημαίνουμε στη δήλωσή μας 5 περιφερειακοί σύμβουλοι που καταψηφίσαμε, είναι ένα σύνολο αριθμών και κωδικών, που δεν αποτελούν ούτε σχέδιο, ούτε άποψη για την ιεράρχιση των αναγκών των περιοχών της Αττικής. Παράδειγμα, μόνιμο, η Δυτική Αθήνα με τα μικρότερα ποσά, σε σχέση με τις άλλες περιοχές, κυρίως τα Βόρεια Προάστεια.
-Αρα, κατέληξα, εδώ έχουμε ένα γενικότερο πολιτικό ζήτημα. Έχουμε προσέγγιση κάποιων στελεχών της ΛΑΕ, με τη Ρένα Δούρου. Τι να σημαίνει άραγε αυτό? Υπάρχει κάποια συμφωνία, και με τι περιεχόμενο;
-Για όποιον γνωρίζει τη Ρ. Δούρου ξέρει, ότι υπάρχει ένα θέμα με το οποίο δεν παίζει: την προσωπική της προβολή και ανέλιξη. Αρα; -Βρισκόμαστε μήπως μπροστά σε μια αλλαγή επιλογής στηριγμάτων από την κ. Δούρου, λόγω της απελπιστικής πορείας του Σύριζα;
-Πως αλλιώς να εξηγήσω τις κορώνες: -"θα πάμε κόντρα στην κυβέρνηση", με αφορμή το θέμα της πληρωμής των υπαλ/λων της περιφέρειας από την περιφέρεια και όχι από το κεντρικό κράτος. Μα αν μπορεί η περιφερειάρχης, με τη στήριξη στελεχών της ΛΑΕ να πάει κόντρα σε μια κυβερνητική απόφαση που ήδη είναι νόμος, γιατί δεν το κάνει αυτό με θεμελιακά και ακανθώδη ζητήματα της ζωής των πολιτών που δεν προχωρούν ακόμη και όταν υπάρχουν τα χρήματα; όπως είναι η ανθρωπιστική κρίση που η κ. Θανοπούλου δεν κατόρθωσε, ενώ προσπάθησε, με απειρία βέβαια, να διαθέσει ούτε ένα ευρώ μέσα στο 2015, ή τη στήριξη της πρωτοβάθμιας υγείας και πολλά άλλα.
-Μεγάλο μέρος της ομιλίας του αντιπεριφερειάρχη Πειραιά ήταν για τη μεγάλη νίκη των λιπασμάτων της Δραπετσώνας.
Και εδώ υπάρχει ένα ερώτημα. Πως συμβαίνει και η κυβέρνηση και η περιφερειάρχης αττικής και τα στελέχη της περιφέρειας που αναφέρονται στη ΛΑΕ, να πανηγυρίζουν όλοι με την ίδια νίκη, τη στιγμή που η πώληση του λιμανιού του Πειραιά προχωράει κανονικά;

Όλα τα παραπάνω, πιστεύω ότι έχουν τη σημασία τους. Σίγουρα είναι αντικείμενο συζήτησης, ιδιαίτερα στις γραμμές της ΛΑΕ, η οποία είναι υπό συγκρότηση. Και σίγουρα οι πιο μεγάλοι και πιο έμπειροι, να λάβουν υπόψη τους, ότι ανάμεσά τους υπάρχουν και νέοι άνθρωποι, με καθόλου εμπειρία, ούτε καν εργασιακή, που είναι πολύ πιθανό να μη μπορούν να ξεχωρίσουν τα όρια πολύ λεπτών ισορροπιών. Πως αλλιώς να ερμηνεύσω την ομιλία του Π. Αθανασιάδη; Οχι μόνο βρήκε τον προυπολογισμό αψεγάδιαστο, αλλά έκλεισε την ομιλία του, αφού χαρακτήρισε τον προυπολογισμό "αριστερό", με τη φράση μνημείο:
"ψηφίζω και με τα δυο χέρια τον προυπολογισμό και με ζεστή καρδιά"!!!!!!!!
(τα video των ομιλιών ήδη κυκλοφορούν, προς αποφυγή αμφισβητήσεων).
-Μετά απ'όλα αυτά, πήρε η Ρ. Δούρου το λόγο και όπως μόνο αυτή ξέρει στόλησε όλους εμάς που καταψηφίσαμε, ακόμα και "ύποπτη" χαρακτήρισε την κίνησή μας. Η πιο ωραία στιγμή όμως ήταν που αφού ζήτησε συγγνώμη από τις άλλες παρατάξεις, γύρισε προς τη "δική της" παράταξη και είπε:

-"είναι η ώρα να θέσουμε άμεσα σε λειτουργία την επιτροπή δεοντολογίας". Σύσσωμη η διοικούσα παράταξη καταχειροκρότησε την περιφερειάρχη. Ήταν η στιγμή που η Ζωή Ράικου, σύμβουλος του Νότιου τομέα γύρισε και είπε σε μένα και την Αννα Βασιλάκη, που πριν λίγη ώρα είχε δηλώσει την ανεξαρτοποίησή της: "που θα στείλω την ανεξαρτοποίησή μου; είναι αδύνατο να μείνω σ'αυτή την παράταξη".

Γιατί καταψηφίζουμε το Σχέδιο Προϋπολογισμού της Περιφέρειας Αττικής για το 2016

Ο προϋπολογισμός που εισηγείται η Διοίκηση της Περιφέρειας Αττικής, παρά τις εξαγγελίες και τις δεσμεύσεις, έχει τα παρακάτω χαρακτηριστικά:

1.    Είναι εναρμονισμένος με τις απαιτήσεις της συμφωνίας με τους δανειστές, δηλ. με το 3^ο μνημόνιο.

2.    Είναι πειθήνιος στις απαιτήσεις του Παρατηρητηρίου των ΟΤΑ και της Αποκεντρωμένης Διοίκησης.

3.    Είναι συνεπής στις δεσμεύσεις προς τα ιδιωτικά συμφέροντα.

4.    Δεν έχει καμιά πρόβλεψη για την ανάπτυξη της Αττικής, που είναι η μεγαλύτερη περιφέρεια της χώρας, αφού η διοικούσα παράταξη απέφυγε συστηματικά την εκπόνηση σχεδίου που να αναφέρεται συνολικά στο Νομό Αττικής και να βασίζεται στα συγκριτικά του πλεονεκτήματα.

5. Δεν είναι καν διαχειριστικός, γιατί και η διαχείριση, περιέχει ένα επίπεδο πολιτικών αποφάσεων. Ο προϋπολογισμός της Περιφέρειας Αττικής για το 2016 είναι η επιτομή της διεκπεραίωσης των γραφειοκρατικών διαδικασιών που επιβάλλει ο Καλλικράτης. Και σιωπά, ακόμη και για την ανάγκη κατάργησής του.

Ως περιφερειακοί σύμβουλοι, που εκλεγήκαμε με την Δύναμη Ζωής, παρακολουθούμε 15 μήνες τώρα την πιο αναποτελεσματική διαδικασία σε λειτουργία θεσμικού οργάνου.

-Η Περιφέρεια Αττικής είναι ένας οργανισμός με 2.400 υπαλλήλους, ο οποίος εργάζεται για την συγκέντρωση εσόδων που προέρχονται από τα τέλη κυκλοφορίας, τα πρόστιμα, την Κρατική Επιχορήγηση και το Περιφερειακό Ταμείο Ανάπτυξης.

-Οι υπηρεσίες της Περιφέρειας προετοιμάζουν την εισαγωγή στη συνεδρίαση του Περιφερειακού Συμβουλίου (ΠΣ) των Μελετών Περιβαλλοντικών Επιπτώσεων (ΜΠΕ), που αποτελούν το 80% των θεμάτων ημερήσιας διάταξης. Μελέτες στις οποίες το ΠΣ καλείται να γνωμοδοτήσει. Όταν όμως οι μελέτες αφορούν «δύσκολα» θέματα, τότε απλώς δεν έρχονται στη συνεδρίαση του ΠΣ. Έτσι:

-Στο ΠΣ Αττικής δεν ήρθε ποτέ η ΜΠΕ για τον Αποτεφρωτήρα των Τοξικών και Επικίνδυνων Ιατρικών Αποβλήτων που λειτουργεί στη Φυλή. Και πώς να έρθει; Ο Αποτεφρωτήρας δεν διαθέτει καν τοπογραφικό διάγραμμα. Όμως αυτό δεν εμπόδισε τις αρμόδιες υπηρεσίες να επεκτείνουν την άδεια λειτουργίας του μέχρι το 2025.

-Στο ΠΣ Αττικής δεν ήρθε ποτέ Μελέτη για τη λειτουργία του ΧΥΤΑ Φυλής. Του χώρου δηλ. που δέχεται 6.000 τόνους απορριμμάτων την ημέρα. 

-Στο ΠΣ Αττικής δεν ήρθε ποτέ η ΜΠΕ για το ΧΥΤΑ Γραμματικού. Ένας ΧΥΤΑ που κατασκευάζεται κατά παράβαση των όρων της επιστήμης και της τεχνικής. Συγχρόνως διαδίδεται  από τη διοίκηση της Περιφέρειας ότι δεν θα γίνει ΧΥΤΑ, αλλά ΧΥΤΥ -θα δέχεται δηλαδή υπόλειμμα και όχι απορρίμματα. Αλήθεια, τι σημαίνει «υπόλειμμα», όταν η ανακύκλωση στην Αττική βρίσκεται στο 5%;

-Δεν ήρθε ακόμη η μελέτη για το γήπεδο της ΑΕΚ, ενώ η Δικέφαλος ΑΕ απαιτεί την κατασκευή του με χρήση μέρους τους Άλσους Φιλαδέλφειας, που εκτός των άλλων σημαίνει και υπογειοποίηση των οδών Πατριάρχου Κωνσταντίνου και Φωκών για την κατασκευή πάρκινγκ VIP του νέου γηπέδου, καταστροφή του προσφυγικού οικισμού και μετατόπιση του κέντρου της πόλης! Η μελέτη για την υπογειοποίηση των 2 κεντρικών δρόμων της Ν. Φιλαδέλφειας σημαίνει επιπλέον 15.000.000 ευρώ, που θα τα επωμιστεί η Περιφέρεια.

Κι όμως, στον προτεινόμενο προϋπολογισμό, που τηρεί όλες τις μνημονιακές δεσμεύσεις για μείωση δαπανών και τη διατήρηση πιστωτικού υπολοίπου, περιλαμβάνονται τα σκανδαλώδη ποσά των 20.000.000 ευρώ για την Δικέφαλος ΑΕ, τα 7.000.000 ευρώ για την ΠΑΕ Παναθηναϊκός, τα σχεδόν 4.000.000 ευρώ (διπλασιασμός από το 2015) για τον ΧΥΤΑ Γραμματικού.

14 μήνες πριν, στη συζήτηση του προϋπολογισμού για το 2015, το Περιφερειακό Συμβούλιο και ο λαός της Αττικής εισέπραξαν τη διαβεβαίωση ότι  η παρέμβαση της Δύναμης Ζωής στον προϋπολογισμό της προηγούμενης διοίκησης θα ήταν η μέριμνα για την ανθρωπιστική κρίση, καθώς και η προετοιμασία για την διευρυμένη αναμόρφωση του, το Γενάρη του 2015. Γνωρίζουμε ότι καμιά ουσιαστική αναμόρφωση δεν έγινε. Οι μόνες αποφάσεις που υλοποιήθηκαν ήταν για τις μεταφορές των μαθητών, τις κουνουποκτονίες και τη γραφική ύλη και άλλα αναλώσιμα που χρησιμοποιούν οι υπηρεσίες της Περιφέρειας.

-Αναρωτιόμαστε: Μπορεί αυτή η δραστηριότητα να δικαιολογήσει το κόστος λειτουργίας του Περιφερειακού Συμβουλίου;

-Θέτουμε στην κρίση των πολιτών την απόφαση, κατά πλειοψηφία, του Περιφερειακού Συμβουλίου Αττικής, να μεταφερθούν τα διαθέσιμα της Περιφέρειας από διάφορους λογαριασμούς, στην Τράπεζα της Ελλάδος, με την αιτιολογία του μεγαλύτερου επιτοκίου των καταθέσεων. Πρόσφατα μάλιστα ανακοινώθηκε ότι οι καταθέσεις της περιφέρειας απέδωσαν τόκους 8 εκ. ευρώ (στον προϋπολογισμό, βέβαια, αναγράφονται περίπου 5 εκ…). Ρωτάμε: Από πότε συγκεντρώνουμε φόρους, τέλη και πρόστιμα για να τα τοκίζουμε; Από πότε τα έσοδα ενός θεσμού της Αυτοδιοίκησης γίνονται τοκοφόρες καταθέσεις;

-Που βρίσκεται το έργο της Περιφέρειας; Είναι άδικο να πούμε, ότι βρίσκεται στα χαρτιά, στις ατελείωτες διαδικασίες του Καλλικράτη, των υπουργείων, και των κατασκευασμένων «θεσμών» και οργανισμών, που μόνος προορισμός τους είναι ο συγκεντρωτισμός και η αδιαφάνεια;

-Ρωτάμε: γιατί η Δύναμη Ζωής, σε αντίθεση με το πρόγραμμα που πρότεινε στους πολίτες της Αττικής, αποδέχεται αδιαμαρτύρητα το καθεστώς του Καλλικράτη που έχει δημιουργήσει τη θέση του Περιφερειάρχη, ως απόλυτου άρχοντα, αφού το ίδιο πρόσωπο είναι επικεφαλής της Περιφερειακής Διοίκησης, του Ενιαίου Διαβαθμιδικού Συνδέσμου (διαχείριση απορριμμάτων) και του Περιφερειακού Ταμείου Ανάπτυξης;

-Επίσης, ενώ συμβαίνουν αυτά, ως αποτέλεσμα της οικονομικής ασφυξίας, ιδιωτικοποείται από την πρωτοβάθμια αυτοδιοίκηση η αποκομιδή των απορριμμάτων καθώς και η ανακύκλωση. Φαίνεται με κάποιον τρόπο στον προϋπολογισμό του 2016 ο «δημόσιος χαρακτήρας της ανακύκλωσης» που διατείνεται η διοικούσα παράταξη ότι εξασφαλίζει ο ΠΕΣΔΑ που ψήφισε;

Με δύο μόνο νούμερα φαίνεται όλη η αλήθεια για τον προϋπολογισμό του 2016:

-Τα έσοδα κατανέμονται σε λειτουργικά έξοδα και δαπάνες για έργα, κατά το ίδιο σχεδόν ποσό.

-Όμως μπορεί ένα σχέδιο ανάπτυξης, ακόμη κι αν υπήρχε, να στηριχθεί μόνο στα χρήματα του ΕΣΠΑ;

-Που βρίσκεται άραγε ο λαός, που δίνει τόσο τα έσοδα της Περιφέρειας, όσο και την επιχορήγηση από τον κρατικό προϋπολογισμό;

-Ο λαός, οι πολίτες, είναι αόρατοι για την Περιφέρεια Αττικής. Δημόσιες Σχέσεις, Δελτία Τύπου και φωτογραφίες αποτελούν ένα μεγάλο κομμάτι του «έργου». Και συνεχείς επικλήσεις της τεράστιας δυσκολίας να γίνουν πράξεις, τα ελάχιστα έργα που αποφασίζονται.

Εμείς πιστεύουμε ότι υπάρχουν δυνατότητες για μια άλλη πορεία στην Περιφέρεια Αττικής. Μια διαφορετική λειτουργία, πιο διαφανής, πιο δημοκρατική, πιο συμμετοχική. Υπάρχει δυνατότητα για έργο που θα ακουμπάει τις ανάγκες των πολιτών.

Πιστεύουμε ότι χρειάζεται μια ολική ανακατεύθυνση. Έτσι προτείνουμε:

-1. Διάθεση των τόκων καταθέσεων, άμεσα, στα τοπικά σχέδια των δήμων για να οργανώσουν αυτοί και όχι η ΕΕΑΑ ΑΕ, την ανακύκλωση.

2. Διάθεση των 20.000.000 της Δικέφαλος ΑΕ, έως ότου λυθούν τα προβλήματα της χωροθέτησης του γηπέδου της ΑΕΚ, σε πρόγραμμα της Περιφέρειας για τα σχολεία, τη σίτιση των μαθητών, τη στέγαση των αστέγων, την προφύλαξη των κακοποιημένων γυναικών και των παιδιών τους. Είμαστε σίγουροι ότι η ιστορική ομάδα της ΑΕΚ θα συμφωνήσει να καλύψουν τα χρήματα αυτά τέτοιες επείγουσες ανάγκες, έως ότου γίνει ρεαλιστική η διάθεση του ποσού για το γήπεδο, το οποίο φυσικά πρέπει να γίνει, αλλά μέσα στα όρια της νομιμότητας και της ομαλής συνύπαρξης με τον αστικό και κοινωνικό ιστό.

3. Εκπόνηση αντιπλημμυρικού σχεδίου για την Αττική, όπου θα φαίνεται ο επιμερισμός στους δήμους. Ενοποίηση των έργων και νομοθετική ρύθμιση για να μην εμπλέκονται διάφορες υπηρεσίες στο ίδιο έργο.

4.            Εκπόνηση σχεδίου για τον περιορισμό της  μόλυνσης από την ηλεκτρομαγνητική ακτινοβολία.

5.            Ενημέρωση του ΠΣ για τη διεύθυνση του συστήματος κυκλοφορίας, των φωτεινών σηματοδοτών και των οδικών ρυθμίσεων με σκοπό την εκπόνηση σχεδίου για τον περιορισμό των ατυχημάτων.

6.            Εκπόνηση σχεδίου για την Οικονομική Ανάπτυξη της Αττικής, σε 3 άξονες:

Α. Αγροτική παραγωγή, κτηνοτροφία και αλιεία. Επανεξέταση της απόφασης του ΠΣ, σχετικά με τη μελέτη σκοπιμότητας για τον περιορισμό των θαλασσίων οικοπέδων για την αλιεία και τη μείωση του πληθυσμού των αλιέων.

Β. Διαχείριση, διαλογή ανακύκλωση και επαναχρησιμοποίηση υλικών, από τα απορρίμματα. Οι  6.000 τόνοι σκουπιδιών την ημέρα, μπορούν να γίνουν η βάση ενός  κλάδου οικονομίας για την παραγωγή νέων υλικών, που για πρώτη φορά θα είναι μια συντονισμένη προσπάθεια της Περιφέρειας με τους δήμους της Αττικής.

Γ. Εναλλακτικός, μικρής κλίμακας τουρισμός, που θα βάζει φρένο στις φαραωνικές ιδιωτικές εγκαταστάσεις ξενοδοχειακών καταλυμάτων στις παραλίες της Αττικής.

Με όλα τα παραπάνω, γίνεται φανερό ότι θεωρούμε τον προτεινόμενο προϋπολογισμό σε λάθος κατεύθυνση, σε βάρος των λαϊκών συμφερόντων αλλά και της Αττικής και γι’ αυτό τον καταψηφίζουμε.

Οι Περιφερειακοί Σύμβουλοι Αττικής:

Άννα Βασιλάκη (Κεντρικός Τομέας)

Μαρίνα Κούκα (Νότιος Τομέας)

Μάκης Μαντάς (Τομέας Πειραιά)

Φλώρα Νικολιδάκη (Κεντρικός Τομέας)

Ζωή Ράϊκου (Νότιος Τομέας) 

ΤΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΣΤΗ ΣΤΕΓΗ ΚΑΙ ΟΙ ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΤΟΥ ΚΕΦΑΛΑΙΟΥ ΣΕ ΕΕ ΚΑΙ ΗΠΑ

Για να μπορέσουμε να καθορίσουμε τη στάση μας στο ζήτημα της στέγης, πρέπει να καταλάβουμε τι θέλει ο αντίπαλος.
Κατά τη γνώμη μου, η ανάλυση των κακών τραπεζών και των πουλημένων πολιτικών, που θέλουν να εξοντώσουν τους φτωχούς, μας εμποδίζει να αναπτύξουμε ένα κίνημα αντάξιο των περιστάσεων και των πραγματικών κινδύνων που μας απειλούν.

-Η λογική των δανειστών για τα κόκκινα δάνεια.

Το πρώτο πράγμα που πρέπει να θυμηθούμε είναι ότι οι δανειστές ακολούθησαν μια ολόκληρη πορεία προκειμένου να φτάσουμε στη σημερινή συγκυρία. Η πορεία αυτή ξεκίνησε το 2001-2003, με την προσαρμογή της χώρας στο ευρώ. Με την ισοτιμία που συμφωνήθηκε 1 ευρώ=340,75 δραχμές, αυτομάτως δημιουργήθηκε η ανάγκη του ιδιωτικού δανεισμού. Ο δανεισμός αυτός δόθηκε απλόχερα μέχρι το 2008. Το ιδιωτικό χρέος που δημιουργήθηκε είχε δύο στοιχεία:
1. Μετατόπιση εσόδων από άλλους τομείς στις τράπεζες, μέσω της εξυπηρέτησης των δανειακών υποχρεώσεων
2. Συγκέντρωση της αξίας του ιδιωτικού χρέους στην κατανάλωση και τα ακίνητα.
Το 2005, έγινε το "μπουμ" στην έκδοση οικοδομικών αδειών με την απειλή του ΦΠΑ στην οικοδομή, πράγμα που έδωσε οριστικό τέλος στη αντιπαροχή. Με την αρχή της κρίσης το 2008, ήδη είχαμε ανάσχεση των πωλήσεων ακινήτων.
Τι ήθελαν οι δανειστές?
Ήθελαν να δημιουργήσουν τη βάση ενός εμπορεύματος που λέγεται "κατοικία", έτσι ώστε να ελαστικοποιήσουν τη διαδικασία αγοραπωλησίας ακινήτων, πράγμα εξαιρετικά ανελαστικό στην Ελλάδα, μιας και ο μέσος Έλληνας θεωρεί την αγορά ακινήτου ως τη μεγαλύτερη απόφαση της ζωής του.
Στην πρώτη αυτή φάση οι δανειστές κατάφεραν να υποθηκεύσουν τα περιουσιακά μας στοιχεία, να μας καταστήσουν οφειλέτες στις τράπεζες και να δημιουργήσουν και έναν αριθμό κενών και απούλητων διαμερισμάτων.
Με έκπληξη όμως διαπίστωσαν ότι οι τιμές δεν έπεσαν τόσο ώστε να δημιουργηθεί άνοιγμα μαζικής αγοράς ακινήτων από ενδιαφερόμενα κεφάλαια. Και όχι μόνο αυτό, αλλά σιγά-σιγά πολλά από τα απούλητα διαμερίσματα διατέθηκαν.
Φτάνοντας στο 2010, με ένα πλέγμα μεταρρυθμίσεων της νομοθεσίας ακινήτων, την οποία θεωρούσαν πολύ σκληρή και ανελαστική για τα επιχειρηματικά τους σχέδια, αλλά και το σύνολο των μέτρων για την οικονομία,δημιουργούν τις συνθήκες αυτές, ώστε ως δανειολήπτες να μη μπορούμε να εξυπηρετήσουμε τα δάνεια μας και ως ιδιοκτήτες να μη μπορούμε να τα πουλήσουμε.
 Δημιουργώντας μια πραγματική ασφυξία φτάσαμε στο σημείο της μετωπικής σύγκρουσης: -Τώρα είναι πλέον εφικτό για τους δανειστές, να αποκτήσουν μια πραγματικά μεγάλη βάση ακινήτων στη χώρα σε πολύ χαμηλές τιμές.

-Γιατί όμως τα θέλουν τα ακίνητα?

Τα ακίνητά μας, εκατομμύρια σε όλη τη χώρα αν σκεφτούμε ότι για την αγορά ενός νέου ακινήτου με δάνειο, σε αρκετές περιπτώσεις έχει προσημειωθεί και δεύτερο ακίνητο, είναι το εμπόρευμα που χρειάζεται μια νέα αγορά: οι επενδύσεις κεφαλαίων, μεγάλων μεσαίων και μικρών, έως και πολύ μικρών, σε μικτά χρηματιστικά προϊόντα, τα οποία θα είναι βελτιωμένα σε σχέση με τα προηγούμενα, γνωστά ως αμοιβαία κεφάλαια. Ο επενδυτής σε αυτά τα νέα προϊόντα, θα είναι πιο ασφαλής, αφού στο καλάθι της επένδυσής του, δεν θα υπάρχουν μόνο μετοχές, ομόλογα και ομολογίες που ούτως η άλλως πάντα είχαν ρίσκο, αλλά και ακίνητα. Και μάλιστα ακίνητα που δεν θα είναι εταιρειών (πχ ασφαλιστικών εταιρειών ή τραπεζών), αλλά μικρά, ευέλικτα και άμεσα χρηστικά ακίνητα, δηλ. σπίτια, διαμερίσματα, εξοχικά. 
-Οι δανειστές ξέρουν ότι η πτώση των αξιών ακινήτων στη χώρα είναι απολύτως τεχνιτή, άρα με το που θα τα βάλλουν στο χέρι αμέσως θα αρχίσουν να ανεβαίνουν οι τιμές. Η άνοδος των τιμών θα προσελκύσει επενδυτές ενώ ταυτοχρόνως θα εξασφαλίζει και τα κέρδη των δανειστών αφού θα έχουν εξασφαλίσει την προμήθεια του εμπορεύματος σε πολύ χαμηλές τιμές.

Ποιοι θα  ωφεληθούν από όλη αυτή την κίνηση στην αγορά?

Θα ωφεληθούν μόνο οι δανειστές? θα ωφεληθούν μόνο οι πλούσιοι? ΟΧΙ.
-Καμιά επιχειρηματική κίνηση στην εποχή μας δεν πετυχαίνει αν στηριχτεί μόνο στην "χονδρική". Χρειάζεται και τη "λιανική". Επομένως τα προϊόντα που είναι ήδη έτοιμα να βγουν στην αγορά θα είναι "για όλα τα βαλάντια". Ο τύπος των προϊόντων θα είναι καταβολή ενός ποσού το οποίο θα είναι εγγυημένο και η απόδοσή του θα έχει σχέση με την αξιοποίηση ενός συγκεκριμένου ακινήτου. 
-Πέρασε ασφαλώς απαρατήρητο, ότι από 1ης Νοεμβρίου, άνοιξε το δικαίωμα της ενοικίασης του σπιτιού μας μέχρι και 2 μήνες περίπου, χωρίς συμβόλαιο. Ήδη μια πολύ γνωστή αμερικάνικη πλατφόρμα, μέσω της οποίας γίνονται ενοικιάσεις από τουρίστες του εξωτερικού στην Ελλάδα, κάνει θραύση. Θα έχετε ακούσει ότι ο τάδε ή ο δείνα, νοικιάζοντας το σπίτι του, ή μέρος του σπιτιού του σε τουρίστες, βγάζει ένα ικανοποιητικό ποσό χρημάτων. Πως νομίζετε ότι σκέφτεται ο κάτοχος κεφαλαίου, η τράπεζα, η μια ένωση κεφαλαίων (όπως πχ η Μπλακ Ροκ) στην προκειμένη περίπτωση?
-Γιατί ένα σπίτι που μπορεί να ''γυρίζει" και 12 φορές το χρόνο, αν το νοικιάζουν κάθε μήνα, πρέπει να το έχει ένας δανειολήπτης που δεν μπορεί να το πληρώνει? Εδώ οι απώλειες είναι διπλές: -και το δάνειο δεν πληρώνεται και το σπίτι μένει χωρίς να αξιοποιείται.
-Με αυτό το επιχείρημα, θα πείθονται οι μεσαίοι και μικροί επενδυτές για να κάμπτονται οι όποιες αναστολές, ηθικού τύπου και να κερδίζεται στην ιδέα της επένδυσης η κρίσιμη κοινωνική μάζα που είναι απαραίτητη. Να κερδίζονται δηλ. πελάτες.
-Όμως εκτός από τους επενδυτές θα υπάρξει κίνηση και στην αγορά εργασίας:  μια σειρά από επαγγέλματα θα πάρουν ανάσα: χρηματιστές, μεσίτες, ασφαλιστές, τραπεζίτες, ενώ στο περιθώριο αυτών των επαγγελμάτων θα πάρουν μερικά ψίχουλα και ειδικότητες που έχουν σχέση με οικοδομικές εργασίες.
-Όπως γίνεται φανερό, τα επιχειρήματα που συζητιούνται αυτή τη στιγμή μεταξύ δανειστών και κυβέρνησης, έχουν αντικειμενική βάση, γιατί στη βάση της δικής τους λογικής αποτελούν αδήριτη ανάγκη  για να "ανοίξει η αγορά ακινήτων και να μειωθεί η ανεργία".
-Η κυβέρνηση αυτή τη λογική την έχει δεχτεί από την υπογραφή του 3ου Μνημονίου. Και θα δεχτεί την πρόταση των δανειστών όπως την θέλουν γιατί έχει πεισθεί ότι ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας και την οικονομίας θα ωφεληθεί. 

Ο επικοινωνιακός χειρισμός του θέματος, 
δεν είναι τίποτε άλλο παρά κέρδος χρόνου για την κυβέρνηση, στο γνωστό μοτίβο "έκανα ότι μπορούσα". Χρόνος στη διάρκεια του οποίου θα πετύχει τη συναίνεση από ένα μέρος των πολιτών, ότι πράγματι δεν μπορούσε να γίνει αλλιώς. Για το σκοπό αυτό θα έρθουν στη δημοσιότητα διάφορα θαλασσοδάνεια επιχειρηματιών που σωστά θα βγαίνει στον πλειστηριασμό το επιχειρηματικό ή ιδιωτικό ακίνητο κλπ. 

Το κίνημα μπροστά στο σχέδιο αναδιάρθρωσης της αγοράς ιδιωτικών ακινήτων:

- Για να γίνουμε αποτελεσματικοί πρέπει να χτυπήσουμε το ίδιο το σχέδιο. Μπορούμε? ΝΑΙ.
Γιατί, εδώ υπάρχει ένα αδύνατο σημείο, ότι το εμπόρευμα έχει εκατομμύρια "παραγωγούς" που είμαστε εμείς. Τα ακίνητα μας ανήκουν.
 Στις χώρες που έφτιαξαν "αμοιβαία κεφάλαια ακινήτων", οι ιδιοκτήτες είναι κυρίως μεγάλες και μικρότερες μεσιτικές και κατασκευαστικές εταιρείες. Ένας βασικός λόγος που χρειάζονταν μια "αριστερή" κυβέρνηση να περάσει όλη αυτή την αναδιάρθρωση είναι και η ιδιομορφία της μικρής και πολύ μικρής ιδιοκτησίας, πράγμα που αποτελεί ιδιαιτερότητα στο σύνολο της ελληνικής οικονομίας.
-Πως θα χτυπήσουμε το επενδυτικό σχέδιο των δανειστών:
1. Με την αμφισβήτηση της ασφάλειας της επένδυσης.
2. Με την αμφισβήτηση της αξίας της επένδυσης για το σύνολο της οικονομίας.
3. Με την προβολή μια εναλλακτικής λύσης για την οικονομία στο πλαίσιο της οποίας η κατοχύρωση του δικαιώματος της στέγης θα είναι στοιχείο αλλαγής κατεύθυνσης αλλά και απόδοσης οφέλους για τον εργαζόμενο λαό.

Τα πρακτικά μέτρα που θα πάρει το κίνημα πρέπει να είναι τέτοια που να ενώνουν στη δράση την ιδιότητα του δανειολήπτη με την ιδιότητα του εργαζόμενου, του συνταξιούχου, του ελεύθ. επαγγελμτία, του αγρότη. Αυτό θα εξασφαλίσει την κοινωνική συμμαχία που είναι απαραίτητη.
Πάνω απ'όλα όμως, και πρώτο απ'όλα, είναι η απόφαση του κινήματος ότι δεν έχουμε να περιμένουμε απολύτως τίποτα από τη συνεχιζόμενη διαπραγμάτευση της κυβέρνησης. Χάνουμε πολύτιμο χρόνο. Η σύγκρουση του κινήματος με τη συμμαχία τραπεζών, ασφαλιστικών εταιρειών και χρηματιστικών ομίλων είναι αναπόφευκτη και αντικειμενική.

Μια φορά κι' έναν καιρό......

Μια φορά κι' έναν καιρό, ήταν μια μικρή πρωθυπουργός, που κατάλαβε πολύ νωρίς, ότι αν είναι ήσυχη και δεν παρασύρεται, ούτε από τον αριστερό, ούτε από τον δεξιό λαϊκισμό, θα μπορούσε να γίνει και μεγάλη πρωθυπουργός.
-Δεν ξέρω γιατί μου ήρθε αυτή η σκέψη, ακούγοντας τις παρεμβάσεις των διαφόρων ομιλητών στη χθεσινή συνεδρίαση του Π.Σ. Αττικής. Ίσως γιατί, γύρω από το θέμα του Περιφερειακού Σχεδιασμού για τη Διαχείριση των Απορριμμάτων (ΠΕΣΔΑ), παιζόταν ένα θέατρο κόντρα ρόλων, που κάθε ρόλος έβγαινε έξω από το θέμα, υπογραμμίζοντας διαφορετικές στοχεύσεις και καλά κρυμμένες επιθυμίες.
-Ίσως το σκέφτηκα, γιατί η πραγματικότητα περιορίστηκε χθες στον εξώστη του αμφιθεάτρου, που καθόντουσαν πολίτες από το Γραμματικό, τη Φυλή, την Κερατέα. Στο κάτω μέρος, στις θέσεις των περιφερειακών συμβούλων ήταν παρούσα η σκοπιμότητα:
-Η παράταξη του Πασοκ, ψήφισε λευκό τηρώντας τη γραμμή της Φώφης: "δεν μας έχετε στο τσεπάκι", ενώ για το προτεινόμενο σχέδιο, δεν είχαν καμιά ουσιαστική αντίρρηση.
-Η παράταξη της ΝΔ, που έχει ιδεολογία, υπερψήφισε γιατί ξέρει να ξεχωρίζει πότε ωφελείται η τάξη που εκπροσωπεί στους διάφορους θεσμούς.
-Η παράταξη του ΚΚΕ, τοποθέτησε την ανάλυσή του, με επιχειρήματα και σοβαρότητα, με ολοφάνερη την πίστη του ότι ο δρόμος του δεν μπορεί παρά να είναι μοναχικός.
-Η Κουτσούμπα από την Ανταρσύα, είναι πάντα το ξυπνητήρι μας, και με την πραγματική και με τη μεταφορική έννοια.
-Το ενδιαφέρον όμως ήταν στη Δύναμη Ζωής. Η εισήγηση διέγραψε όχι μόνο προεκλογικές δεσμεύσεις, αλλά και τις αποφάσεις του Π.Σ. τον Δεκέμβρη του 2014, που ελήφθησαν από το σώμα με προτάσεις της Δύναμης Ζωής. 
Την ασυνέπεια αυτή την περιέγραψαν οι περισσότεροι από τους ομιλητές. Η περιφερειάρχης όμως, όπως και τα στελέχη του επιτελείου της που πήραν το λόγο για να υπερασπιστούν την εισήγηση προς το ΠΣ, επέμεναν ότι η ασυνέπεια αυτή, είναι χρήσιμη και ωφέλιμη γα το λαό και τον τόπο.
-Όταν πήρα το λόγο, μετά από 6,5 ώρες συνεδρίαση, είπα τα παρακάτω:

"Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, 
πρέπει να σας πω, ότι αυτή η άνεση της κ. Περιφερειάρχου να λέει άλλα πριν μερικούς μήνες και άλλα σήμερα, και αυτά να είναι αντίθετα μεταξύ τους, με ξεπερνάει.
-Με ξεπερνάει επίσης ότι η αντιπεριφερειάρχης του Κεντρικού Τομέα κ. Κυπριανίδου, έκανε εδώ μια εισήγηση περί ανέμων και υδάτων, χωρίς να μας πει πως είναι δυνατόν να μην περιέχεται στο προτεινόμενο σχέδιο η φράση "ιατρικά απόβλητα" ή η λέξη "Αποτεφρωτήρας ΑΕ", ενώ στο χώρο ευθύνης της υπάρχουν τα μεγαλύτερα νοσοκομεία της χώρας.
-Είναι παράλογο να επιμένει η Περιφερειάρχης, ότι το προτεινόμενο σχέδιο κατοχυρώνει το δημόσιο χαρακτήρα της διαχείρισης των απορριμμάτων, όταν η ΕΕΑΑ ΑΕ (Ελ. Εταιρεία Αξιοποίησης Ανακύκλωσης", μανατζάρει 4 υπουργεία, εισπράττει το τέλος ανακύκλωσης δεν ελέγχεται από κανέναν, και παραμένει ανέγγιχτη στο "σχέδιο". Όπως είναι παράλογο να μιλάμε για ανακύκλωση με διατήρηση του μπλε κάδου, και για Τοπικά Σχέδια Διαχείρησης (ΤΣΔ), όταν οι Δήμαρχοι και εδώ λένε, ότι δεν υπάρχει ούτε ευρώ διαθέσιμο, ούτε προσωπικό. Και όταν μάλιστα απουσιάζουν και σήμερα οι δήμοι της Αθήνας και του Πειραιά.
-Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, εδώ και ένα χρόνο προσπαθώ να πείσω τους συναδέλφους της ΔΖωής, ότι το ζήτημα των σκουπιδιών είναι κεφαλαιώδες. Απέτυχα.
-Ετσι σας δηλώνω ότι αποχωρώ από τη Δ. Ζ. και συνεχίζω τη θητεία μου ως ανεξάρτητη περιφερειακή σύμβουλος."
Και φυσικά καταψήφισα το περίφημο σχέδιο που μόνο σχέδιο δεν είναι, μαζί με την Αννα Βασιλάκη και Μ. Μαντά, που είναι περιφερειακοί σύμβουλοι της ΔΖ.

Γράφουμε τον τίτλο ενός ολοκαίνουργιου κεφαλαίου της ιστορίας μας, για την Αντίσταση στην Ελλάδα του 2015.

Χρειαζόμαστε μια μεγάλη, ανυποχώρητη, ευέλικτη, διατεταγμένη και πρωτότυπη αντίσταση.
-Μια αντίσταση για την οποία δεν θα πούμε τίποτα. Θα σκεφτούμε όμως και θα πάρουμε θέση για ότι συμβαίνει γύρω μας.
-Μια αντίσταση που θα απορρίπτει την αριστερή γραφειοκρατία που δημιούργησαν 41 χρόνια "ομαλής" κοινοβουλευτικής περιόδου.
-Μια αντίσταση που θα κρίνει τα ιερά και τα όσια του συστήματος: την πληροφορία, την είδηση, το συμβολισμό, και πάνω απ'όλα την εικόνα. 
-Μια αντίσταση που θα θέσει τα νέα καθήκοντα των σύγχρονων αγωνιστών, που είναι η αμφισβήτηση του κατεστημένου τρόπου ζωής. Η αμφισβήτηση του κατεστημένου τρόπου να κάνεις πολιτική. Η αμφισβήτηση της κυρίαρχης ιδεολογίας του συστήματος που περνάει από κάθε οδηγία, κανονισμό, απόφαση του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου.
-Μια αντίσταση που θα βάλλει την αριστερά εκεί που είναι η θέση της: στους εργάτες, στους υπαλ/λους, στους αγρότες, στους φτωχούς και τους απόκληρους, τους διανοούμενους, τους καλλιτέχνες, τους ομοφυλόφιλους, τις φεμινίστριες, τους φοιτητές. Εκεί δηλ. που η κοινωνία βογγάει, ονειρεύεται, απορρίπτει και αμφισβητεί.
-Μια αντίσταση ποικιλόμορφη, μακρυά από μικροαστικές ευκολίες. Μακρυά από το κανονιολόγιο των "αριστερών" που πάντα θαύμαζαν το σύστημα. Που βρήκαν στην αριστερά τον πιο σύντομο δρόμο προς την προσωπική τους επιτυχία, μέσα στο σύστημα.
-Μια αντίσταση από την οποία θα ξεβράζεται ως ξένο σώμα ο ατομιστής, ο βολεψάκιας, ο "ρεαλιστής".
-Μια αντίσταση στην οποία θα μιλάμε ελάχιστα και θα δρούμε εντατικά.

-Οι κανόνες είναι γνωστοί και αναλλοίωτοι στο χρόνο:

-Οργανώνουμε εστίες της ΛΑΕ σε κάθε εργοστάσιο, επιχείρηση, βιοτεχνία, εμπορικό κατάστημα. Σε κάθε εκπαιδευτικό ίδρυμα. Σε κάθε υπουργείο και οργανισμό.
-Συζητάμε με τους ανθρώπους τις συγκεκριμένες συνθήκες που ζουν και δουλεύουν. Αναδεικνύουμε τα προβλήματα από τους ίδιους και όχι από τις αναλύσεις μας.
-Οργανώνουμε εσωτερικό σχολείο και μορφωνόμαστε. Τέρμα η ευκολία, και αριστερός και πληροφορημένος μόνο από το Μέγκα και τον Χατζηνικολάου. Η ανάγνωση των εντύπων του χώρου, φυσικών και ηλεκτρονικών είναι καθήκον. 

-Τα καθήκοντά μας απορρέουν από τη φύση και το μέγεθος του αντιπάλου. Ένας αντίπαλος που κινείται σε 2 ταυτοχρόνως επίπεδα, πράγμα που για πρώτη φορά αντιμετωπίζει το κίνημα. Το ένα επίπεδο είναι το πραγματικό και το άλλο η εικόνα.
-Στο πραγματικό επίπεδο έχουμε να αντιμετωπίσουμε την κυβέρνηση του Ευρώ, που υπάρχει πλέον και δρα ανεξάρτητα από την "εικόνα του πολιτικού συστήματος"
-Η κυβέρνηση του Ευρώ αποτελείται από ειδικούς μηχανισμούς και εγκάθετα πρόσωπα που είναι:
1. Η Τράπεζα της Ελλάδος.
2. Η Ανεξάρτητη Γραμματεία Εσόδων 
3. Το Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας (ΤΧΣ).
4. Το Ταμείο Αξιοποίησης (εκποίησης) Δημόσιας Περιουσίας
5. Η ΕΛΣΤΑΤ 
(κάτι ακούστηκε και για υπουργείο Μνημονίου).
Οι πέντε παραπάνω μηχανισμοί επικοινωνούν αυτοτελώς με μηχανισμούς του Ε.Κοινοβουλίου, και λειτουργούν ανεξαρτήτως των πολιτικών εξελίξεων και των πολιτικών συσχετισμών. Γι'αυτό ζούμε στη φάση που δεν έχει πια σημασία το εκλογικό αποτέλεσμα. Γι'αυτό έχουμε πλέον μια ενιαία, στην άποψή της Βουλή, για την αναγκαιότητα εφαρμογής του ενός και μοναδικού προγράμματος. Γι'αυτό είναι επείγουσα ανάγκη να εξετάσουμε με νέο τρόπο την αρχή του συσχετισμού των δυνάμεων.
-Το δεύτερο επίπεδο είναι η εικόνα του πολιτικού συστήματος: κόμματα, αρχηγοί, ντέρμπυ, διαξιφισμοί, σκάνδαλα, καταγγελίες και πολλά άλλα, που απασχολούν το πόπολο, την ώρα που οι μηχανισμοί της κυβέρνησης του Ευρώ, δουλεύουν απερίσπαστοι. Απόδειξη, η συντονισμένη και επί της ουσίας δράση της υπηρεσιακής κυβέρνησης.

-Η παραμονή της ΛΑΕ, έξω από το κοινοβούλιο θα δώσει τη δυνατότητα να δώσουμε στον εαυτό μας τον απαραίτητο χρόνο να σκεφτούμε, να οργανωθούμε να αντισταθούμε και να επιτεθούμε. Στο διάστημα αυτό θα θέσουμε τους εσωτερικούς μας κανόνες με στόχο, η είσοδος της ΛΑΕ στη βουλή να είναι ένα μόνο επεισόδιο στην πολύμορφη, ποικίλη και αγωνιστική δράση της. 
Με αισιοδοξία για το δίκιο των ανθρώπων της εργασίας, με πολιτική και αγωνιστική στάση απέναντι στις δυνάμεις του κεφαλαίου, προχωράμε διευκολύνοντας και όχι καθυστερώντας, την πορεία της κοινωνίας προς το σοσιαλισμό και την πραγματική ατομική και συλλογική ελευθερία.

Είναι τυχαίες, πρόσφατες και αναγκαστικές οι εξελίξεις στο Σύριζα?

6 Μαίου 2012, τρέχουμε στα Προπύλαια. Το εκλογικό αποτέλεσμα δίνει στον Σύριζα σχεδόν 17%. Χαρά, συγκίνηση και ένα αίσθημα δικαίου είναι έντονο. Είμαστε 2 χρόνια στους δρόμους, κυριολεκτικά, εναντίον της υποτελούς λογικής του Μνημονίου. Μια λογική που είχε σκοπό να πείσει το λαό, ότι είχε την πλήρη ευθύνη για την υπαγωγή της χώρας σε καθεστώς εποπτείας.

-Εκείνη την ιδεολογική μάχη ο Σύριζα την κέρδισε ολοκληρωτικά, παλεύοντας σώμα με σώμα, με τη λογική της υποταγής. Και αυτό ήταν το πρώτο βήμα για το μέτωπο κατά των πολιτικών του μνημονίου, δηλ. της πολιτικής της λιτότητας και της εθνικής υποτέλειας.

-Δίπλα μου είναι η Μαίρη, πανευτυχής με τη σημαία της ΔΕΑ, παραπέρα η σημαία του Συνασπισμού, της ΚΟΕ, του Κόκκινου, κλπ κλπ.

-18 Ιουνίου 2012: Η σκηνή επαναλαμβάνεται σε ξέφρενη κατάσταση, γιατί στις επαναληπτικές εκλογές ο Σύριζα αναδεικνύεται σε Αξιωματική Αντιπολίτευση με ποσοστό 27%.

-Στα Προπύλαια φτάνει ο Αλέξης Τσίπρας και ο Μανώλης Γλέζος.

Ο Αλέξης φαίνεται μαζεμένος, "δεν καταφέραμε αυτή τη φορά να γίνουμε κυβέρνηση", απόρησα, μα καλά νόμιζαν ότι θα βγει ο Σύριζα κυβέρνηση αμέσως? αναρωτήθηκα. Και ο Αλέξης συνέχισε:

"Και τώρα θα φτιάξουμε τη μεγάλη δημοκρατική παράταξη.

-Κοιταζόμασε με τη Μαίρη: - τι λέει?

-Αυτό που είπε ο Αλέξης Τσίπρας εκείνο το βράδυ, εξελίχθηκε πολύ γρήγορα. Ο γνωστός μηχανισμός, που στην πορεία εμφανίστηκε αρκετές φορές, έθεσε το θέμα: "πρέπει να φτιάξουμε ένα κόμμα αντίστοιχο του 27%, πρέπει να διαλυθούν οι συνιστώσες, πρέπει να έρθει νέος κόσμος στις οργανώσεις".

- Παρατήρηση πρώτη: -Τη στιγμή, που ο πολιτικός χώρος του Σύριζα, έπρεπε πολιτικά να είναι παρών στην κοινωνία για να παίξει ο Σύριζα το ρόλο του ως αξιωματική αντιπολίτευση, μια πολιτική "πρωτοβουλία", της ομάδας που και σήμερα διαχειρίζεται την πολιτική του Σύριζα και της κυβέρνησης, έβαλε το κόμμα σε μια ατέρμονη εσωτερική συζήτηση, μέχρι τον επόμενο Ιούλιο του 2013. 

-Τι έγινε όμως στη διάρκεια αυτού το χρόνου? Η "ηγετική ομάδα",  αυθαίρετα συγκροτημένη με στελέχη μόνο φιλοευρωπαικού προσανατολισμού, ανέπτυξαν ερήμην κάθε συλλογικής διαδικασίας και έξω από κάθε ουσιαστικό πολιτικό έλεγχο από τα αρμόδια κομματικά όργανα, την πολιτική της διεύρυνσης του κόμματος.

Μια διεύρυνση προς το χώρο του Πασοκ, με τόση επιμονή που σε εσωτερικό email στη λίστα των μελών της ΚΕ του Συνασπισμού, αναφερόταν το εξής καταπληκτικό που αποσύρθηκε σχεδόν αμέσως:

-Για τις θέσεις του πανελλαδικού οργάνου που θα προκύψει από την 1η Πανελλαδική Συνδιάσκεψη (Δεκέμβρης του 2012) 100+ θέσεις θα αναδειχθούν με εκλογική διαδικασία στη Συνδιάσκεψη, και 100 θέσεις θα είναι στη διάθεση του Προέδρου!!!!!!

Με την απόσυρση αυτής της απίθανης θέσης, μπήκαμε στη διαδικασία θέσεων που προέρχονται από εκλογή και θέσεων "εξ οφιτσίου"!!!!!!

-Παρατήρηση 2η: Από την αρχή του 27%, η "ηγετική ομάδα" λειτούργησε με δικό της σχέδιο και για το "ενιαίο κόμμα" και για την πολιτική των συμμαχιών.

-Ο Σύριζα ως κόμμα έφτασε στο 1ο Συνέδριο του ενιαίου κόμματος πλέον, έχοντας περάσει ένα χρόνο συζητώντας αν πρέπει να διαλυθούν οι συνιστώσες ή όχι, πως θα εντάσσονται τα νέα μέλη κλπ.Το μόνο που δεν έμενε καιρός να συζητηθεί ήταν το πολιτικό περιεχόμενο της τακτικής των συμμαχιών και το πρόγραμμα.

-Κάθε φορά που ρωτούσαμε για το πρόγραμμα, η απάντηση ήταν σταθερή: -Το ετοιμάζει η ομάδα του προγράμματος με τον Γιάννη Δραγασάκη.

-Παρατήρηση 3η: Τελικά το πρόγραμμα δεν ήρθε ποτέ και κάποια στιγμή δόθηκε στη δημοσιότητα το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης.

-Με βάση αυτή την πρόταση, αναπτύχθηκε μια μεγάλη διαβούλευση με την κοινωνία που έδειξε ότι τα μέτρα του προγράμματος της Θεσσαλονίκης ήταν ώριμα για το λαό. Και τα δεχόταν και ήταν διατεθειμένος να παλέψει γι'αυτά. Αυτός ήταν και ο λόγος, που γύρω από το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης, εκφράστηκε για πρώτη φορά και μια ευρύτερη κομματική συναίνεση, πράγμα που έδωσε τεράστια ώθηση που εκφράστηκε και προς και στις εκλογές του Ιανουαρίου του 2015.

-Η συγκρότηση της 1ης αριστερής κυβέρνησης αντιμετωπίστηκε με εμπιστοσύνη και αγκαλιάστηκε από τα μέλη του Σύριζα, καταγράφοντας έτσι μια δεύτερη κατάσταση ενότητας στη βάση του Σύριζα.

-Οι εξι μήνες που συγκλόνισαν την Ευρώπη και τον κόσμο, είναι ακόμα νωποί στη μνήμη μας. 

Παρατήρησ 4η: -Η ηγετική ομάδα συγκρότησε μια και μόνη τακτική, την επικοινωνιακή, σαν έτοιμη από καιρό για ότι θα ακολουθούσαν. Μέσα από ιερούς συμβολισμούς για την αριστερά, σε 5 μήνες η Ελλάδα έγινε φτωχότερη κατά περίπου 22 δις. Η πραγματική πολιτική πρακτική, έξω από τα πολλά λόγια, ήταν πολιτική που οδήγησε με μαθηματική ακρίβεια στην υπογραφή του 3ου Μνημονίου.

-Όλο αυτό το χρονικό διάστημα που περιγράφω, οι εσωκομματικές κινήσεις ήταν στην κατεύθυνση στήριξης της πολιτικής της ηγετικής ομάδας. Έτσι ξαφνικά και με αιτιολογία "το κόμμα", συγκροτήθηκε μια νέα τάση η "ενωτική κίνηση" που στο κεντρικό της επιτελείο πήραν θέση όλα τα γνωστά ονόματα που όλο το προηγούμενο διάστημα λειτούργησαν ως κόμμα μέσα στο κόμμα, με μυστικές συσκέψεις μελών σε σπίτια.

-Η χθεσινή σύσκεψη στου Μαξίμου που κατέληξε στην εξαγγελία εκλογών ήταν μια σύσκεψη της ηγετικής ομάδας στο κυβερνητικό επίπεδο, με την ενωτική κίνηση στο κομματικό επίπεδο, κατά κύριο λόγο. Μια σύσκεψη που συγκλήθηκε, αφού για δέυτερη φορά το κόμμα είχε "καθησυχαστεί" με την απόφαση για διεξαγωγή του εκτάκτου συνεδρίου.

-Η Αριστερή Πλατφόρμα, για πολλά χρόνια, έδωσε μια πραγματική ιδεολογική και πολιτική μάχη μέσα στο Σύριζα. Κράτησε τις ιδέες της αριστεράς ζωντανές, κράτησε τα βασικά ταξικά και πολιτικά κριτήρια για την εκπόνηση της τακτικής και στρατηγικής ενός αριστερού κόμματος, κόντρα στην προσπάθεια της ηγετικής ομάδας για πλήρη αποιδεολογικοποίηση στη λογική των μελών του κόμματος.

Συμπέρασμα: Ο Σύριζα κατέγραψε μια πορεία με επιτυχίες και λάθη, που δίνει πολύτιμο υλικό για την πορεία του αριστερού και κομμουνιστικού κινήματος στο παρών και στο μέλλον. Πρόκειται για ιστορική προσφορά στον αγώνα των εργαζομένων για το σοσιαλισμό και την κοινωνική δικαιοσύνη και ελευθερία.

Η υπογραφή του 3ου Μνημονίου, θέτει τη ηγετική ομάδα στο περιθώριο του λαϊκού κινήματος και την παραδίδει στην κρίση της ιστορίας.

Για την πολιτική συμμαχία που θέλουμε

Μετά την ψήφιση του νέου μνημονίου από την κυβέρνηση με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για την αριστερά και το κίνημα που αναπτύχθηκε όλα αυτά τα χρόνια απέναντι στα Μνημόνια, πιστεύουμε ότι επείγει η συγκρότηση ενός νέου μετώπου δυνάμεων της αριστεράς, που θα μπορέσει να οργανώσει την πάλη του λαού για να καταργηθούν τα Μνημόνια και να φτάσει το «ΟΧΙ» μέχρι το τέλος. Στη βάση αυτής της ανάγκης, και της συζήτησης που έχει ήδη ανοίξει, θα θέλαμε να καταθέσουμε τις παρακάτω σκέψεις.

Δεν υπάρχει ενότητα για την ενότητα

Καταρχήν πιστεύουμε ότι θα είναι σημαντικό για όλους μας, όχι μόνο για τις πολιτικές δυνάμεις που ανήκει ο καθένας και καθεμιά από εμάς αλλά κυρίως για την ίδια την προοπτική της ρήξης, το να φτιαχτεί τώρα ένα ευρύ μέτωπο της αντισυστημικής αριστεράς, που θα συστρατεύσει το κομμάτι ΣΥΡΙΖΑ που διαφοροποιείται από τα αριστερά, την ΑΝΤΑΡΣΥΑ-ΜΑΡΣ και τις υπόλοιπες δυνάμεις της ριζοσπαστικής και κομμουνιστικής αριστεράς που θέλουν να αγωνιστούν για να ανοίξει ένας άλλος δρόμος για την ελληνική κοινωνία, μακριά από τον μνημονιακό δήθεν μονόδρομο, και οι οποίες έχουν μετωπική πολιτική. Αυτό όμως ούτε μπορεί, ούτε και πρέπει να γίνει αποκλειστικά με μία προσέγγιση «μίνιμουμ συμφωνίας», δηλαδή ότι «όσο λιγότερα πολιτικά ζητήματα θέσουμε, τόσο πιο ευρύ θα είναι το μέτωπο». Η ενότητα για την ενότητα δεν είναι το παν. Το ζητούμενο είναι η ενότητα που μπορεί να κάνει αποτελεσματική τη δράση μας και ειλικρινή την απεύθυνσή μας στον κόσμο.

Το ζήτημα της ρήξης με την ΕΕ

Από την πορεία του ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να βγουν άμεσα τα απαραίτητα συμπεράσματα. Δεν απέτυχε μόνο μία συγκεκριμένη ηγεσία. Απέτυχε μία ολόκληρη πολιτική λογική. Μια λογική που αποσυνέδεσε την τακτική από τη στρατηγική, που συγκέντρωνε δυνάμεις μόνο απέναντι στον αμέσως επόμενο ορατό στόχο. Χτίστηκε μια συμμαχία κατά βάση απέναντι στο «αντι-μνημόνιο», που μπροστά σε αυτόν τον στόχο δεν δίστασε να συμπορευτεί με αστικές δυνάμεις όπως οι ΑΝΕΛ αλλά και στελέχη του ΠΑΣΟΚ, κρύβοντας τις θεμελιώδεις διαφορές αυτών των δυνάμεων κάτω από το χαλί. Καθόλη, δε, τη διάρκεια της διακυβέρνησης απομακρυνόταν διαρκώς και από αυτόν τον μίνιμουμ στόχο, μπαίνοντας σε ένα καθοδικό σπιράλ αναδιπλώσεων. Την κρίσιμη στιγμή, η υποχώρηση δικαιολογήθηκε από την πιο ανήθικη, πολιτικά και πραγματικά, επίκληση της «μη ύπαρξης άλλης δυνατότητας», που οδήγησε και στην αντιστροφή του αποτελέσματος του δημοψηφίσματος.

Επειδή λοιπόν η ρήξη όχι μόνο με το ευρώ αλλά και με την ΕΕ, όπως και η αναγκαιότητα μη αναγνώρισης και μονομερούς διαγραφής του ληστρικού χρέους, θα βρεθούν άμεσα στην επικαιρότητα σε μια πορεία υλοποίησης μιας φιλολαϊκής πολιτικής πέρα από τα Μνημόνια, χρειαζόμαστε μια πολιτική συμμαχία που θα μιλάει καθαρά για αυτά τα ζητήματα και θα προετοιμάζει τον λαό για τις αναγκαίες ρήξεις, παρουσιάζοντας και τα βήματα για το τι σημαίνει αυτό, πώς μπορεί να επιτευχθεί και σε ποια κατεύθυνση. Είναι κάτι που το ζητάει και ο ίδιος ο κόσμος, που θέτει επιτακτικά το ερώτημα για το «ποιο είναι το σχέδιο για έξοδο από το ευρώ» και τι «κόστος» θα έχει αυτό. Και αυτό δεν απαντιέται ούτε με μισόλογα, ούτε κρύβοντας το ότι η έξοδος από το ευρώ θα πρέπει να συνδυαστεί με τη σύγκρουση με το κεφάλαιο και την έξοδο και από την ΕΕ.

Η ρήξη με την ΕΕ, άλλωστε, δεν μπορεί να αντιμετωπίζεται με φοβικότητα, στο όνομα του διεθνισμού. Αντίθετα, είναι αντιιμπεριαλιστικό και διεθνιστικό μας καθήκον να πούμε καθαρά ότι η ΕΕ δεν είναι η «Ευρώπη των λαών» -αφήγηση που συμφέρει και τροφοδοτείται από όσους έχουν συμφέροντα από αυτήν- αλλά ότι ακριβώς ο δρόμος προς την Ευρώπη των λαών περνά μέσα από την αποδέσμευση, με στόχο τη διάλυση της ΕΕ, μιας ΕΕ που το τελευταίο διάστημα αποκαλύπτει το πιο σκληρό, και ακραία νεοφιλελεύθερο πρόσωπό της: Το νέο επίπεδο απαιτήσεων της παγκοσμιοποίησης του κεφαλαίου, που εκφράζεται με τις νέου τύπου συμφωνίες ΤΤΙΡ, CETA (οι οποίες ήδη υπερψηφίστηκαν από το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο), οδηγεί σε εξελίξεις που δεν αφήνουν κανένα περιθώριο για τη σύγκρουση που θα πρέπει να υπάρξει (κατάργηση των αρχών του δικαίου, μείωση των καλλιεργήσιμων εδαφών και αιχμαλωσία της τροφής από τις πολυεθνικές των μεταλλαγμένων, κατάργηση των μορφών δημοκρατικής λειτουργίας, μετατροπή των εργαζομένων σε σύγχρονους δούλους).

Θα είναι καταστροφικό, λοιπόν, το να υιοθετηθεί μία λογική παρόμοια με αυτήν του ΣΥΡΙΖΑ, μία λογική σταδίων στην ουσία, που στη θέση του «αντι-μνημονίου» θα βάλει το «αντι-ευρώ» και για τα υπόλοιπα «βλέπουμε». Θα είναι εγκληματικό, θα σημαίνει ότι δεν βγήκε κανένα χρήσιμο συμπέρασμα από την πορεία του ΣΥΡΙΖΑ και ότι απλώς προετοιμαζόμαστε για νέες ήττες. Αν μη τι άλλο, το πρόταγμα του όποιου μετώπου είναι και αυτό με το οποίο πολιτικοποιείται ο κόσμος που συμμετέχει σε αυτό. Η πολιτικοποίηση που παρήγαγε η πολιτική λογική «ακύρωση των μνημονίων μέσα σε ευρώ-ΕΕ» έχει οδηγήσει μεγάλο τμήμα κόσμου που στρατεύτηκε σε αυτή τη λογική να δυσκολεύεται σήμερα να βρει διέξοδο. Δεν μπορεί και δεν πρέπει να γίνει το ίδιο λάθος.

Άλλωστε, μία πολιτική πρόταση που αντιμετωπίζει τον λαό ως «ανέτοιμο» να ακούσει για ρήξεις που θα χρειαστούν άμεσα, εκ των πραγμάτων προωθεί το λογική της ανάθεσης και του στείρου κυβερνητισμού. Αν βλέπουμε στην εργατική τάξη και τα σύμμαχα στρώματα τον πραγματικό φορέα της αλλαγής, αν πιστεύουμε σε ένα δρόμο που θα οδηγεί σε διαρκείς συγκρούσεις, τότε ευθύνη και υποχρέωση μιας πολιτικής συμμαχίας είναι να πει την αλήθεια, να πείσει για τις αναγκαίες ρήξεις και να αποτελέσει πολιτική έκφραση ενός αποφασισμένου και συνειδητοποιημένου λαϊκού κινήματος.

Αν δεν κοιτάς εκεί που θες να πας, θα πας εκεί που κοιτάς

Ταυτόχρονα, η πολιτική συμμαχία που χρειαζόμαστε δεν μπορεί παρά να «βλέπει» προς τον στρατηγικό στόχο: τον σοσιαλιστικό μετασχηματισμό της κοινωνίας. Γι' αυτό και η έξοδος από το ευρώ και την ΕΕ δεν μπορεί να παρουσιάζεται ως το τέρμα του δρόμου, ούτε μπορούμε να σπέρνουμε αυταπάτες για έναν «καλό καπιταλισμό της δραχμής». Η σύγκρουση με τα συμφέροντα του μεγάλου κεφαλαίου είναι απαραίτητη προϋπόθεση για όποια φιλολαϊκά βήματα και σε αυτό πρέπει να είμαστε σαφείς. Η απαραίτητη παραγωγική ανασυγκρότηση δεν μπορεί παρά να έχει συγκεκριμένο ταξικό πρόσημο. Γι' αυτό είναι σημαντικό να πούμε ότι οι εθνικοποιήσεις τραπεζών και επιχειρήσεων στρατηγικής σημασίας που θα χρειαστούν, θα γίνουν χωρίς αποζημίωση, με στόχο να λειτουργήσουν υπό εργατικό και κοινωνικό έλεγχο. Δεν μπορούμε να υποσχεθούμε μία επιστροφή στο 2009, ούτε μία ομαλή μετάβαση σε ένα σοσιαλδημοκρατικό μοντέλο αποκλειστικά μέσω μιας «αριστερής κυβέρνησης», με το λαϊκό και εργατικό κίνημα σε ρόλο παρατηρητή και ψηφοφόρου. Αντίθετα, πρέπει να αξιοποιήσουμε την πλούσια κινηματική εμπειρία των τελευταίων χρόνων, τα δίκτυα αλληλεγγύης, τα πειράματα αυτοδιαχείρισης και να προτείνουμε την εκκίνηση μετάβασης σε ένα διαφορετικό κοινωνικοοικονομικό μοντέλο, με βάση τις πραγματικές εμπειρίες του κόσμου του αγώνα και της πραγματικής ζωής. Ένα μοντέλο στο οποίο η πραγματική δημοκρατία δεν θα είναι ένα σκέτο σύνθημα αλλά καθημερινή κατάκτηση, ώστε μέσα από μια διαδικασία μετασχηματισμού για να περάσει η εξουσία κι ο πλούτος στα χέρια αυτών που τον παράγουν. Κι αυτή η μεγάλη πορεία ξεκινά με τα σημερινά βήματα.

Η δημοκρατία στη βάση του μετώπου

Η πρόσφατη πείρα έδειξε ότι η από δω και πέρα πορεία μας, το μόνο που δεν χρειάζεται, είναι ένα νέο αρχηγό. Χρειαζόμαστε πολιτική λειτουργία, διαφανή, δημοκρατική, πάνω απ' όλα συλλογική που να αξιοποιεί όλα τα αγωνιζόμενα κοινωνικά στρώματα και να εκτοπίζει φαινόμενα ηγεμονισμού και υπερσυγκέντρωσης «εξουσιών». Το νέο σχήμα χρειάζεται συλλογική ηγεσία που θα κατορθώσει να συνδυάσει την αναγκαία -σε ένα αριστερό σχήμα- πολυφωνία με την αποτελεσματικότητα στη δράση, και θα κάνει πράξη αυτό που χρόνια αναζητούμε στην Αριστερά: τη σύνθεση μέσα από διαφορετικές προσεγγίσεις ως προωθητική δύναμη, όχι ως παραλυσία ή υποστολή στόχων και ιδεών.

Όλα τα παραπάνω, κατά τη γνώμη μας, είναι αναγκαίες προϋποθέσεις για να μπορέσει το μέτωπο που θα φτιαχτεί να συμβάλλει στην ισχυροποίηση του κινήματος και στην οργάνωση του λαού, που είναι η μόνη που μπορεί να διασφαλίσει την κατάργηση των μνημονίων, τη σύγκρουση με το νεοφιλελευθερισμό, την εκκίνηση μιας διαδικασίας μετασχηματισμού της κοινωνίας και της οικονομίας στη βάση των δικαιωμάτων και των αναγκών της κοινωνικής πλειοψηφίας, με όλες τις μικρές και μεγάλες συγκρούσεις που αυτή η πορεία συνεπάγεται. Συγκρούσεις που, όπως έδειξε και το συντριπτικό «όχι» του δημοψηφίσματος, είναι και κοινωνικά αναγκαίες και ρεαλιστικές. Κατά τη γνώμη μας, ένα τέτοιο πρόγραμμα δεν «μικραίνει» την απεύθυνση, αντίθετα την πλαταίνει, αφού δίνει πολύ πιο πειστικές απαντήσεις στην πληττόμενη κοινωνική πλειοψηφία.

Οι στιγμές είναι κρίσιμες -δεν είναι υπερβολή να πούμε ότι είναι ιστορικές- τόσο για το μέλλον της αριστεράς αλλά και συνολικά της ελληνικής, και όχι μόνο, κοινωνίας. Με τόλμη και αισιοδοξία λοιπόν, να συμβάλουμε σε μια πολιτική και κινηματική συστράτευση που θα μπορέσει να φέρει νίκες. Που θα διδαχθεί από λάθη (και του πρόσφατου) παρελθόντος και θα φροντίσει να μην τα επαναλάβει. Που δεν θα αφήσει στα μισά τον αγώνα για να ξηλώσουμε τα μνημόνια και τις πολιτικές της εξαθλίωσης και της υποτέλειας, επειδή θα μείνει από πολιτικά «καύσιμα». Για την αξιοπρέπεια, την κοινωνική χειραφέτηση, για έναν άλλο δρόμο που μόνο ένας συνειδητοποιημένος λαός μπορεί να επιβάλει. Για το «ΟΧΙ» μέχρι τέλους, το «ΟΧΙ» μέχρι τη νίκη!

Πάνος Δαμέλος- Μέλος ΑΝΤΑΡΣΥΑ Κορινθίας

Γεωργία Καλαρά- Πρώην μέλος Κ.Ε. ΣΥΡΙΖΑ Κορινθίας

Δέσποινα Κουτσούμπα- Περιφερειακή Σϋμβουλος Αττικής- ΠΣΟ ΑΝΤΑΡΣΥΑ

Σπύρος Μαρκέτος- Πανεπιστημιακός- ΠΣΟ ΑΝΤΑΡΣΥΑ

Δημήτρης Μπελαντής- Δικηγόρος, Μέλος Κ.Ε. ΣΥΡΙΖΑ

Φλώρα Νικολιδάκη- Πειρφερειακή Σϋμβουλος Άττικής-Μέλος  Ν.Ε. ΣΥΡΙΖΑ

Πηγή: http://anemosantistasis.blogspot.com/2015/08/blog-post_609.html#ixzz3jQa6zLiT

Η αλήθεια αρχίζει και βγάζει το κεφάλι της μέσα από το βούρκο.

Ο Σερζ Αλιμί είναι ο διαδοχος του Ιγκνάσιο Ραμονέ στο τιμονι της Monde Diplomatique, της θεωρούμενης ως «καλυτερης εφημεριδας στον Κοσμο».

Διαβάζοντας το άρθρο του Σερζ Αλιμί καταλαβαίνω, ότι αυτό που θα γράψει η ιστορία, θα είναι ότι ένας λαός, με έναν νεαρό επικεφαλής, έκανε μια έφοδο στον ουρανό, αλλά μια άθλια ομάδα "συντρόφων" σε συνεργασία με όλο το κατεστημένο της  Ευρώπης, το έθαψαν κυριολεκτικά. Ελπίζω όμως ο ιστορικός του μέλλοντος να προσθέσει και τη λέξη: "προσωρινά". 

Η Ελλάδα αποκαλύπτει: Η Ευρώπη που δεν θέλουμε πια

Ένα κίνημα νέο και γεμάτο ενέργεια ήταν έτοιμο να αλλάξει ένα ολόκληρο έθνος και να αφυπνίσει τη γηραιά ήπειρο. Το Eurogroup και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (ΔΝΤ) συνέτριψαν αυτή την ελπίδα.

Άρθρο του Σέρζ Χαλιμί, συγγραφέα, δημοσιογράφου και διευθυντή της μηνιαίας γαλλικής εφημερίδας Le monde diplomatique, για το τεύχος του Αυγούστου 

Πέρα από το σοκ που τα γεγονότα στην Ελλάδα προκάλεσαν σε κάποιους από τους υποστηρικτές του ευρωπαϊκού σχεδίου, τρία μαθήματα προκύπτουν: Πρώτον, ως προς τη φύση μιας ολοένα και αυταρχικότερης Ένωσης, στο βαθμό που η Γερμανία της επιβάλει, χωρίς αντίβαρο, τη θέλησή της και τις εμμονές της. Δεύτερον, ως προς την αδυναμία μιας κοινότητας βασισμένης σε μια υπόσχεση ειρήνης, να αντλήσει ένα δίδαγμα από την ιστορία, ακόμη και την πιο πρόσφατη και την πιο βίαια, όταν αυτό που την ενδιαφέρει πρωτίστως είναι η επιβολή κυρώσεων στους κακοπληρωτές και στους σκληροκέφαλους. Και τέλος, την πρόκληση που αποτελεί αυτός ο λησμονημένος καισαρισμός, για εκείνους που έβλεπαν την Ευρώπη ως εργαστήριο υπέρβασης του εθνικού πλαίσιου και δημοκρατικής ανανέωσης.

Εκ των προτέρων, οι σχέσεις μεταξύ των κρατών-μελών της ίδια ένωσης, που συναντιούνται στα ίδια θεσμικά όργανα, συμβάλλουν στην εκλογή του ίδιου Κοινοβουλίου κι έχουν το ίδιο νόμισμα, δεν θα έπρεπε να επιτρέπει τέτοιου είδους μηχανορραφίες. Ωστόσο, όλα τα κράτη μέλη του Eurogroup, με εξασφαλισμένη τη συντριπτική υπεροχή τους και με επικεφαλής τη Γερμανία, επέβαλαν σε μια αποδυναμωμένη Ελλάδα ένα τελεσίγραφο που, όπως ο καθένας αναγνωρίζει, επιδεινώνει τα περισσότερα από τα προβλήματά της. Το επεισόδιο αυτό φωτίζει το μέγεθος της ευρωπαϊκής κακοτεχνίας (1).

Τον περασμένο Ιανουάριο, όταν ο ΣΥΡΙΖΑ κέρδισε τις εκλογές, το κόμμα αυτό της αριστεράς είχε δίκιο καθ’όλη (σχεδόν) την πορεία. Είχε δίκιο που συνέδεε την κατάρρευση της ελληνικής οικονομίας με την "εκκένωση" που υπέστη η χώρα επί πέντε χρόνια, πρώτα από τους σοσιαλιστές και μετά από τη δεξιά. Είχε δίκιο που τόνιζε ότι κανένα κράτος δεν μπορεί να αποκαταστήσει τον διαλυμμένο παραγωγικό του τομέα, όταν πρέπει να δίνει σημαντικά ποσά για την εξόφληση των πιστωτών του. Είχε δίκιο που υπενθύμιζε ότι, σε μια δημοκρατία, η κυριαρχία ανήκει στο λαό και ότι ο λαός χάνει την κυριαρχία του, αν η ίδια πολιτική του επιβάλλεται ό, τι κι αν αποφασίσει ο ίδιος.

Τι ωφελεί να υπερασπίζεται κανείς την υπόθεσή του
μπροστά στο εκτελεστικό απόσπασμα;

Τρεις ασυναγώνιστες κάρτες, με την προϋπόθεση, βέβαια, να παιχτούν από ανθρώπους που έχουν καλές σχέσεις μεταξύ τους. Στα Ευρωπαϊκά Συμβούλια όμως, αυτά τα ατού στράφηκαν ενάντια στους κατόχους τους, που αντιμετωπίστηκαν ως μαρξιστές του νότου και εκτός  πραγματικότητας, στο βαθμό που  τόλμησαν να αμφισβητήσουν τα οικονομικά αξιώματα που πηγάζουν από τη γερμανική ιδεολογία (βλέπε «Ο γερμανικός ορντολιμπεραλισμός: σιδερένιο κλουβί  για τη Γηραιά Ήπειρο»). Όπλα όπως ο ορθολογισμός και οι πεποιθήσεις, είναι ανίσχυρα σε μια τέτοια περίπτωση. Τι ωφελεί να υπερασπιστεί κανείς την υπόθεσή του μπροστά στο εκτελεστικό απόσπασμα; Σε όλους τουςμήνες των «διαπραγματεύσεων» στις οποίες συμμετείχε, ο Έλληνας υπουργός Οικονομικών, Γιάνης Βαρουφάκης, παρατήρησε ότι οι Ευρωπαίοι ομόλογοί του τον κοίταζαν  με τρόπο που έμοιαζε να λέει: «Έχετε δίκιο σε αυτό που λέτε, αλλά εμείς θα σας συντρίψουμε ούτως ή άλλως» (2) (εδώ η κατάθεσή του, «Ο μόνος στόχος τους ήταν να μας εξευτελίσουν»).

Ωστόσο, η επιτυχία, τουλάχιστον προσωρινή, του γερμανικού σχεδίου να υποβιβάσει την Ελλάδα σε προτεκτοράτο του Eurogroup, εξηγείται επίσης από την αποτυχία των  υπερβολικά αισιόδοξων στοιχημάτων, που τέθηκαν εξαρχής στην Αθήνα από την πλειοψηφία της αριστεράς που ήλπιζε να αλλάξει την Ευρώπη (3). Το στοίχημα ότι οι γαλλική και ιταλική ηγεσία θα βοηθούσαν να ξεπεραστούν τα μονεταριστικά ταμπού της γερμανικής δεξιάς. Το στοίχημα ότι οι λαοί της Ευρώπης, επιβαρυμμένοι από τις πολιτικές λιτότητας που και οι ίδιοι υπέστησαν, θα πίεζαν τις κυβερνήσεις τους να αναλάβουν, εκ περιτροπής, έναν κεϋνσιανικό αναπροσανατολισμό, για τον οποίο η Ελλάδα φαντάστηκε τον εαυτό της ως διαφωτιστή της Γηραιάς Ηπείρου. Το στοίχημα ότι αυτή η στροφή θα ήταν δυνατή εντός της ζώνης του ευρώ, σε σημείο που καμία εναλλακτική δεν είχε σχεδιαστεί ή προετοιμαστεί. Το στοίχημα, τέλος, ότι το παρεμβαλόμενο σενάριο μιας «ρωσικής επιλογής» θα μπορούσε να αναχαιτίσει, για γεωπολιτικούς λόγους, τις τιμωρητικές προσπάθειες της Γερμανίας και θα έκανε τις Ηνωμένες Πολιτείες να συγκρατήσουν τον εκδικητικό βραχίονα του Βερολίνου. Σε καμία στιγμή όμως, κανένα από αυτά τα στοιχήματα δε φαινόταν έτοιμο να κερδίσει. Αλίμονο, ένα τάνκ δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί με βιολέτες και φυσοκάλαμα.

Ένοχη για την αθωότητά της, η ελληνική ηγεσία πίστεψε ότι οι πιστωτές της χώρας θα έδειχναν ευαισθησία στη δημοκρατική επιλογή του ελληνικού λαού, και  ειδικότερα της νεολαίας. Πρώτα οι βουλευτικές εκλογές της 25ης Ιανουαρίου και στη συνέχεια το δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου, προκάλεσαν την έκπληξη και την οργή του Βερολίνου και των συμμάχων του. Πλέον, είχαν μόνο έναν στόχο: Να τιμωρήσουν τους αντάρτες και εκείνους που θα μπορούσαν να εμπνευστούν από την τόλμη τους. Η συνθηκολόγηση δεν ήταν όμως αρκετή, έπρεπε να συνοδεύεται κι από μια συγγνώμη (η Αθήνα παραδέχθηκε ότι οι οικονομικές επιλογές της είχαν προκαλέσει ρήξη της εμπιστοσύνης με τους εταίρους της) επενδεδυμένη μάλιστα με αποζημιώσεις: Ιδιωτικοποιήσεις δημόσιων περιουσιακών στοιχείων της Ελλάδας, αξίας τουλάχιστον ίσης με το ένα τέταρτο του εθνικού προϊόντος, θα πρέπει να υποθηκευτούν προς όφελος των πιστωτών. Με την αναμφισβήτητα ανεκτίμητη υποστήριξη του κ. Φρανσουά Ολάντ, η Ελλάδα κατάφερε απλώς τα υποθηκευμένα αυτά στοιχεία να μην μεταφέρονται στο Λουξεμβούργο. Όλοι υποτίθεται ότι είναι καθυσηχασμένοι: Η Ελλάδα θα πληρώσει.

Όταν δεκαεννέα όνειρα συνωστίζονται, ένα κρεβάτι μάλλον είναι πολύ μικρό; Η επιβολή μέσα σε λίγα χρόνια του ίδιου νομίσματος σε λαούς που δεν έχουν ούτε την ίδια ιστορία, ούτε την ίδια πολιτική κουλτούρα, ούτε το ίδιο βιοτικό επίπεδο, τους ίδιους φίλους ή την ίδια γλώσσα, ήταν ένα σχεδόν αυτοκρατορικό εγχείρημα. Πώς μπορεί ένα κράτος να εξακολουθεί να σχεδιάζει μια οικονομική και κοινωνική πολιτική που υπόκειται σε διαδικασίες διαλόγου και δημοκρατικής διαιτησίας, όταν όλοι οι μηχανισμοί νομισματικής προσαρμογής δε βρίσκονται πλέον στα χέρια του; Πώς να φανταστεί κανείς ότι λαοί που δεν γνωρίζονται καθόλου, θα δεχθούν να τις συνδέσει μια αλληλεγγύη παρόμοια με αυτή που συνδέει σήμερα τη Φλόριντα με τη Μοντάνα; Όλα αυτά ήταν βασισμένα σε μια υπόθεση: Ένας βεβιασμένος φεντεραλισμός θα έφερνε κοντά τα ευρωπαϊκά έθνη. Δεκαπέντε χρόνια μετά τη γέννηση του ευρώ, η εχθρότητα έφτασε στο αποκορύφωμά της.

Στις 27 Ιουνίου, όταν ανακοίνωσε το δημοψήφισμα, ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας ανέτρεξε σε όρους που θυμίζουν κήρυξη πολέμου. Παρομοίασε την πρόταση του Eurogroup) σχηματικά ως «τελεσίγραφο προς την ελληνική δημοκρατία». Και κατηγόρησε ορισμένους από τους «εταίρους» του, ότι έχουν στόχο να «ταπεινώσουν έναν ολόκληρο λαό». Οι Έλληνες θα στηρίξουν απόλυτα την κυβέρνησή τους. Οι Γερμανοί θα κάνουν μπλόκο πίσω από τις αυστηρές απαιτήσεις της δικής τους. Μπορεί η ευρωπαϊκή οικογένεια να συνδέσει ακόμη πιο στενά τις τύχες των μελών της, χωρίς να διατρέχει τον κίνδυνο περαιτέρω ενδοοικογενειακής βίας;

Η εχθρότητα, δεν αφορά πλέον μόνο την Αθήνα και το Βερολίνο. «Δεν θέλουμε να γίνουμε μια γερμανική αποικία,» επιμένει ο κ. Πάμπλο Ιγκλέσιας, ηγέτης των Ποδέμος στην Ισπανία. «Λέω στη Γερμανία: Αρκετά! Είναι αδιανόητο να ταπεινώνεται ένας ευρωπαϊκός εταίρος», ξεσπαθώνει ο ιταλός πρωθυπουργός, Ματτέο Ρέντσι, με μια διακριτικότητα αξιοσημείωτη καθ’όλη τη διάρκεια αυτής της κρίσης. «Στις μεσογειακές χώρες, και σε κάποιο βαθμό στη Γαλλία», παρατηρεί ο Γερμανός κοινωνιολόγος Βόλφγκανγκ Στρέκ, «η Γερμανία είναι πιο μισητή από ποτέ μετά το 1945. (...) Η Οικονομική και Νομισματική Ένωση, που αποτέλεσε την οριστική εδραίωση της ευρωπαϊκής ένωσης, θα είναι και ο κίνδυνος διάλυσής της (4).»

Οι Έλληνες με τη σειρά τους έχουν προκαλέσει εχθρικά συναισθήματα. «Αν το Eurogroup λειτουργούσε ως κοινοβουλευτική δημοκρατία, θα ήσουν ήδη εκτός, γιατί σχεδόν όλοι οι εταίροι αυτό επιθυμούσαν», κατέληξε, απευθυνόμενος προς τον κ. Τσίπρα, ο Ζαν Κλοντ Γιούνκερ, Πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής (5). Και, σύμφωνα με μια πολύ γνωστή συντηρητική στρατηγική, μεταφερόμενη σε επίπεδο εθνών, οι φτωχοί ωθούνται στο να υποπτεύονται αλλήλους, ότι ζουν μια χαρά οι μεν εις βάρος των άλλων, ειδικά όταν οι άλλοι είναι ακόμη πιο φτωχοί από τους ίδιους. Ο υπουργός Παιδείας της Εσθονίας επέπληξε κατ’αυτόν τον τρόπο τον «εταίρο» του στη Αθήνα: «Έχετε κάνει πολύ λίγα, με πολύ αργό ρυθμό και απείρως λιγότερα από την Εσθονία. Έχουμε υποφέρει πολύ περισσότερο από ό,τι στην Ελλάδα. Αλλά αντί να σταματήσουμε και να γκρινιάξουμε, δράσαμε (6).» Οι Σλοβάκοι σκανδαλίστηκαν πολύ με τις υπερβολικά υψηλές, κατά τη γνώμη τους, συντάξεις στην Ελλάδα, μια χώρα την οποία ο πολύ γενναιόδωρος τσέχος υπουργός Οικονομικών θα ήθελε να δει «επιτέλους να πτωχεύσει, προκειμένου να καθαρίσει η ατμόσφαιρα (7).»

Ο κίνδυνος ενός νέου ομοσπονδιακού άλματος προς τα εμπρός

Στις 7 Ιουλίου του 2015, κατά τη συνάντηση του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, οι αρχηγοί κρατών εξέφρασαν την αγανάκτηση που τους ενέπνεε ο κ. Τσίπρας : «Δεν μπορούμε άλλο! Έχουν περάσει μήνες που δε μιλάμε παρά μόνο για την Ελλάδα! Πρέπει να πάρεις μια απόφαση. Εάν δεν είσαι σε θέση να αποφασίσεις, θα αποφασίσουμε εμείς για σένα» (8).  Δε φαίνεται ήδη εδώ, το προοίμιο, σίγουρα λίγο τραχύ, ενός φεντεραλισμού που έρχεται; «Πρέπει να προχωρήσουμε», ήταν σε κάθε περίπτωση το συμπέρασμα του κ. Ολάντ στις 14 Ιουλίου από όλο αυτό το επεισόδιο. Να προχωρήσουμε, αλλά προς ποια κατεύθυνση; Ε, λοιπόν, στην ίδια κατεύθυνση, ως συνήθως: «οικονομική διακυβέρνηση», «προϋπολογισμός της ευρωζώνης», «σύγκλιση με τη Γερμανία.» Διότι στην Ευρώπη, πάντα όταν μια συνταγή καταστρέφει την οικονομική ή δημοκρατική υγεία του ασθενούς, η δόση διπλασιάζεται. Από τη στιγμή που, σύμφωνα με τον Γάλλο πρόεδρο, «η ζώνη του ευρώ διασφάλισε τη συνοχή της με την Ελλάδα (...) οι συνθήκες μας αναγκάζουν να επιταχύνουμε (9).»

Ένας αυξανόμενος αριθμός αριστεριστών και συνδικαλιστών πιστεύουν, αντίθετα, ότι θα ήταν καλύτερα να σταματήσουμε και να συλλογιστούμε. Ακόμη και για εκείνους που φοβούνται ότι μια έξοδος από το ευρώ ευνοεί τη διάλυση του ευρωπαϊκού σχεδίου και την αφύπνιση των εθνικισμών, η ελληνική κρίση έχει προσφέρει ένα κλασικό μάθημα, που δείχνει ότι το ενιαίο νόμισμα έρχεται σε μετωπική αντίθεση με τη λαϊκή κυριαρχία. Μια τέτοια διαπίστωση όχι μόνο δεν αναχαιτίζει την ακροδεξιά αλλά αντίθετα, την ενισχύει, δεδομένου ότι η ακροδεξιά δεν παραλείπει να χλευάζει τα διδάγματα δημοκρατίας των αντιπάλων της. Και πώς να φανταστούμε ακόμη ότι το ενιαίο νόμισμα μπορεί να συμβαδίσει κάποια στιγμή με μια πολιτική κοινωνικής προόδου, μετά την ανάγνωση του χάρτη πορείας που τα κράτη του Eurogroup, ομόφωνα, έστειλαν στον κ. Τσίπρα, διατάζοντας τον πρωθυπουργό της αριστεράς να επιβάλει, χωρίς καθυστέρηση, μια σκληρή νεοφιλελεύθερη πολιτική;

Στην ιστορία της, η Ελλάδα έχει ήδη εγείρει μεγάλα και καθολικά ερωτήματα. Αυτή τη φορά μας αποκάλυψε ποια είναι στ’αλήθεια αυτή η Ευρώπη που δεν θέλουμε πια.

Σερζ Χαλιμί

Αύγουστος 2015

(1) Βλέπε Frédéric Lordon, La Malfaçon. Monnaie européenne et souveraineté. Παρίσι, 2014.(2) Νew Statesman, Λονδίνο, 13 Ιουλίου 2015.
(3) Βλέπε «Μπορεί η ελληνική αριστερά να αλλάξει την Ευρώπη;» Le Monde diplomatique, Φεβρουάριος 2015.
 (4) Wolfgang Streeck, «Μια ηγεμονία ευκαιρία», Le Monde diplomatique, Μάιος 2015.
(5) Libération, Παρίσι, 11-12 Ιουλίου 2015.
(6) Wall Street Journal, 13 Ιουλίου 2015.
(7) Le Figaro, 3 Ιουλίου 2015.
 (8) Σύμφωνα με την εφημερίδα Le Figaro, 9 Ιουλίου 2015.
(9) Le Journal du dimanche, Παρίσι, 19 Ιουλίου 2015.